Sorting by

×
Skip to main content
en flag
nl flag
zh flag
fr flag
de flag
ja flag
ko flag
ru flag
es flag
Listen To Article

Ik heb vorige week Covid gekregen, en ik was er meteen kapot van. Dat betekende dat ik veel tijd op mijn bank voor de tv doorbracht en naar mijn nieuwe favoriete Britse mysteriedrama keek: Father Brown. Ik ben een Johnny die de laatste tijd naar Father Brown is gekomen, maar dat werkt in mijn voordeel, want er zijn nu 10 seizoenen te verwerken op BritBox. De show, gebaseerd op de verhalenreeks van G.K. Chesterton, volgt Father Brown, een rooms-katholieke priester, die op voortreffelijke wijze wordt gespeeld door Mark Williams, terwijl hij misdaden oplost in een schilderachtig plattelandsdorp uit de jaren 50, vergezeld door een groep onwaarschijnlijke vrienden en kennissen, en meestal kruipend onder de huid van de plaatselijke politie-inspecteur. Het is de perfecte luchtige en humoristische show van het type „whodunnit”. Het is ook een masterclass in pastorale zorg. Tijdens een van mijn seminarielessen gaf professor Danjuma Gibson ons deze basisdefinitie van pastorale zorg: in elke situatie de aanwezigheid van een getrouwe God verdragen. Verzorging kan op veel dingen lijken, zei hij: een ovenschotel meenemen, een kaart schrijven, iemand meenemen voor een dagje uit. Maar pastorale zorg laat iemand weten dat God zich bewust is van en betrokken is bij alles wat er op dit moment in zijn leven gebeurt. Met je woorden en luisteren, gebed en aanwezigheid draag je die waarheid in je op en maak je die duidelijk. Vader Brown doet veel dingen. Hij lost misdaden op, bezoekt feestjes, fietst van het ene deel van het dorp naar het andere, en waarschijnlijk schrijft hij ergens in de week een preek. Maar wat hij ook doet, hij is op dat moment aanwezig in de aanwezigheid van een getrouwe God. Bij de ontdekking van een lijk knielt pater Brown, trekt zijn stola aan en bidt. Als hij met potentiële verdachten praat, is zijn eerste uitspraak altijd: „Als je ooit met iemand moet praten, is St. Mary's altijd open.” Als hij ontdekt wie de moordenaar is en hen probeert te overtuigen om zichzelf aan te geven, gaat het nooit om het oplossen van de zaak, maar om de toestand van de ziel van die persoon. Ja, Father Brown houdt ervan mysteries op te lossen. Maar door dit alles heen brengt hij mensen voor God en draagt hij de aanwezigheid van God bij de mensen. En hij doet dat alsof praten over God de meest natuurlijke en normale zaak van de wereld is. En misschien is dat wat ik het meest bewonder aan Father Brown. Hij voelt zich zo thuis in zijn rol als herder der zielen, voelt zich dus op zijn gemak als hij iemand vraagt naar zijn of haar geestelijk leven, zo zelfverzekerd wanneer hij zijn geloof uitdrukt in een God die actief in de wereld aan het werk is. Hij veronderstelt niet alle antwoorden te hebben, hij laat moeilijke dingen moeilijk zijn en hij maakt ruimte voor twijfels en vragen van mensen. Maar hij spreekt een geloofstaal met zo'n oprechtheid en gemak dat meestal zelfs de meest fervente atheïsten uiteindelijk hun ziel aan hem ontlasten, waardoor de scheur in hun harnas zichtbaar wordt waar het licht zou kunnen binnendringen. Ik bewonder dit in Father Brown, want het is iets dat me niet zo gemakkelijk overkomt. Dat lijkt nogal angstaanjagend om als pastoor te zeggen, maar daar is het dan. Ik kan de hele dag en elke dag blogposts schrijven en preken, de Schrift uitpakken en theologische waarheden onderzoeken. Ik bid met parochianen als ik hen bezoek in het ziekenhuis. Ik praat niet... niet over God. Maar ik draag ook niet noodzakelijk mijn geloof op de tong. Sterker nog, in sommige situaties — in de kapsalon bijvoorbeeld — hoop ik dat het onderwerp van mijn beroep niet ter sprake komt (dat gebeurt bijna altijd). Dit komt mede door het dansje dat bijna altijd gebeurt als mensen ontdekken dat ik pastoor ben. Eerst kun je zien hoe het met elkaar gaat als ze hun definitie van hoe ze dachten dat een pastoor eruitzag, herwerken. Dan is er nog de snelle herinnering aan alles wat al gezegd is, welke scheldwoorden er zijn uitgesproken, welke onhandige verhalen er zijn gedeeld. Dan is er nog de onzekerheid over waar je heen moet. Dit alles gebeurt in een tijdsbestek van ongeveer vijf seconden onder het aanbod: „Oh, dat is zo interessant!” Vader Brown heeft het voordeel dat niemand verbaasd is als hij het over God heeft. Eén blik op zijn zwarte soutane en hoed met brede rand en je weet precies voor wie deze man staat. Hij heeft ook het voordeel dat hij op een plaats en tijd leeft waarin geloof een meer verondersteld onderdeel van het leven van mensen was. En er zijn normen en liturgieën waarop hij kan vertrouwen — de laatste riten, biechten, enz. — die hem naar mensen en mensen naar hem brengen. Dus terwijl ik me een weg baant door deze moordmysterieserie, word ik jaloers op de hoofdpersoon. Ik vraag me af of het makkelijker zou zijn om met volslagen vreemden over God te praten als ik een halsband zou dragen. (Laatst waren mijn co-pastor en ik aan het praten over de kermis die eraan zou komen, waar we een stand zullen hebben, en hoe ik zou willen dat we een stel halsbanden droegen, zodat we gemakkelijker geïdentificeerd konden worden. We maakten grapjes dat we in plaats daarvan gewoon hele dure sneakers konden dragen.) Ik vraag me af of mensen — zowel kerkelijke als niet-kerkelijke mensen — het makkelijker zouden vinden om over geloof te praten als we meer rituelen hadden om op te steunen, woorden en bewegingen die geloof in het alledaagse en het alledaagse in ons geloof zouden brengen. Maar ik word ook aangemoedigd — en geïnspireerd — door deze fictieve priester. Bovenal krijg je het gevoel dat pater Brown thuis is in God. Dat hij zelf de aanwezigheid van een getrouwe God ervaart. Meer dan een paar keer komt pater Brown in gevaar — „helemaal alleen!” want de criminelen waarmee hij wordt geconfronteerd, houden ervan om te beschimpen. Maar de priester schudt gewoon zijn hoofd. „Ik ben nooit alleen”, zegt hij. En hij meent het. En daar verlang ik — naar wat wij allemaal, denk ik — het meest naar verlang. Om je thuis te voelen in God. Om de aanwezigheid van onze trouwe God te kennen, in elke situatie. Om naar zijn aanwezigheid geleid te worden. Om predikant te worden. Wie had gedacht dat zo'n predikant gedeeltelijk van een fictieve priester zou kunnen komen?

Laura de Jong

Laura de Jong is a pastor in the Christian Reformed Church. After seminary she served as the pastor of Second CRC in Grand Haven, Michigan, before moving back to her native Southern Ontario where she is currently serving as Interim Pastor of Preaching and Pastoral Care at Community CRC in Kitchener. 

16 Comments

  • It’s always so good to hear your words, Laura. I say, get a collar! And I sincerely hope you are feeling better.

  • Ken deBoer says:

    Love Father Brown. There is something real on so much of British TV even when the situations and plots are unreal ( how can do many people die tragically in one British village?) Call the Midwife is another example of a program where God figures prominently as the story seeks to make sense of the world and the difficult situations that arise in it, kingdom building as they go…

    • Wesley says:

      The other unreal thing is that there are so many Roman Catholics in an historical church in 1950s England. That said, I love the show and the stories too.

    • Gwen says:

      Midsomer is a county with many villages in it, not the same village.

    • Gretchen Munroe says:

      I resonate with your thoughts, and share your appreciation for Father Brown. Maybe scones rather than a collar? Choose one. Be present. Thank you.

  • Dale Wyngarden says:

    Many decades ago, my Presbyterian minister father, who never wore garb any more ecclesiastical than his clip-on necktie, went to a religious supply store in the nearby big city and bought a clerical collar. He wore it only once…….to his audit with the IRS. You never know when dressing for the role might pay off. Buy a collar. If not for the community fair, in case you are ever summoned to an account with the tax man.

    I discovered and delighted in Chesterton 55 years or so ago. In print, not on a screen. His stories are a faded memory, but you inspire me to revisit him. Thanks.

    • Rodney Haveman says:

      It also doesn’t hurt to wear it when you get pulled over by the police (not that I know anything about that). Of course, then you need to wear it everyday, not a bad idea. Unless you know when the police plan to pull you over.

  • Jan Zuidema says:

    “Rather Brown is at home in God”. It is only recently that I have been pushed, in random and sometimes strange places, to declare that God is good and still wishes us to flourish. Perhaps that is the beginning of being at home in God. Thanks for the pastoring this morning.

  • Pamela Spiertz Adams says:

    Laura, I too love Father Brown and I read the stories about him after seeing a number of episodes and they are wonderful too. I also feel at home with Father Broan because I am a former catholic so his actions seem very real and sincere to me. I have noticed with delight the taking on of some Catholic practices.
    There have been a few times where I would say that seeing Father Brown was hearing the gospel as much as any CRC sermon.

  • Jack says:

    Ahhh yes, thank you, Laura, and I sure wish you a speedy recovery, or maybe not until you get through all the seasons!!!!

    And hey everyone, don’t forget the launch of Dana V’s remarkable, exceptional novel ENEMIES IN THE ORCHARD!!! Next week!!

  • Kathy Davelaar VanRees says:

    I have become a very big fan of Father Brown. When I first started watching (my then new husband was a fan), I laughed and rolled my eyes at the quirky story lines.
    But it’s different now: the characters are rich, topped off by Father Brown himself. He has become a pastor to me. His declarations of God’s expansive love calm and inspire me.

  • I don’t think in real life that the person cast as father brown is a believer. Maybe agnostic , possibly atheist . Not sure and not judging. It’s what I’ve read. I enjoy the series!

  • Allan Romkema says:

    Honestly, I have been in situations where I’d ask myself, “What would Father Brown do?”
    Thanks Laura

  • Bob says:

    Very perceptive article. A couple of things about the series amuse me. First, Father Brown and his friends are constantly breaking the law as they investigate crimes (a lot of breaking and entering). In addition, nobody seems the least bit concerned about the alarming murder rate in this little village. It’s got to be worse per capita than the South Side of Chicago.

Leave a Reply