Lichaamshouding

Afgelopen zomer heb ik nogal wat uitstapjes gemaakt tussen Kitchener en Grand Haven, op vijf uur rijden. Ongeveer twee uur later begon ik pijn te krijgen in mijn linkerheup en been, en dus bracht ik de volgende drie uur door in mijn stoel om me op mijn gemak te voelen. De pijn ging niet weg, dus in de herfst boekte ik een afspraak met een chiropractor. Ze deed allerlei tests en nam wat röntgenfoto's en liet me tegen een muur staan om mijn houding te zien. Het bleek dat mijn ruggengraat overal niet klopte. Ik begon regelmatig aanpassingen te krijgen om dingen weer op hun plaats te krijgen. Een aanpassing krijgen is vrij eenvoudig. Je ligt op een tafel, ze duwen enkele wervels weer op één lijn, en je gaat weg. Het probleem is natuurlijk dat aanpassingen alleen niet voldoende zijn om dingen recht te zetten. Naast een agenda vol afspraken kreeg ik ook een blad vol oefeningen die ik dagelijks moest doen, aanbevelingen om stress te verminderen (maar helaas geen recept voor een wekelijkse massage) en een gebogen stuk schuim dat ik elke dag twintig minuten onder mijn nek moet leggen terwijl ik op de grond lig om de kromming van de wervelkolom te herstellen. Het zal je niet verbazen dat ik dit soort dingen niet doe. Ik begon ze te doen. Zoals alle goede voornemens en doelen ben ik sterk begonnen. Maar toen begon twintig minuten heel lang te worden om gewoon plat te liggen en na te denken, en de oefeningen voelden vervelend aan, en yoga hield in dat je meubels moest verplaatsen, en het was gewoon een stuk makkelijker om op mijn bank te ploffen en naar mijn telefoon te staren (wat natuurlijk de oorzaak is van mijn postuurproblemen). Ik ben helemaal voor de snelle oplossing waarbij je gewoon op een tafel ligt. Maar echte verandering... verandering die snelle oplossingen overbodig maakt... vergt werk. Vorige week luisterde ik naar een gesprek tussen John Mark Comer en Andy Crouch op de Rule of Life-podcast. Ze hadden het over veel dingen — veranderingen in cultuur, sabbat, technologie... een groot deel van het gesprek had betrekking op Crouch's nieuwe boek, The Life We're Looking For: Reclaiming Relationship in a Technological World. Een paar dagen later stond dat boek op magische wijze voor mijn deur en ik was ervan overtuigd dat Amazon zijn spionage naar een heel nieuw niveau bracht. Het bleek gewoon een toegewezen tekst te zijn voor een peer-learning-groep waar ik in zit. Zowel in het boek als in de podcast vertelt Crouch over het verschil tussen apparaten en instrumenten. Instrumenten, zegt hij, of ze nu muzikaal, technologisch of industrieel zijn, stellen ons in staat iets nieuws te doen in de wereld door „onze capaciteiten uit te breiden door ons hart, onze ziel, ons verstand en onze kracht verder te ontwikkelen — door ons verder te betrekken bij het glorieuze en moeilijke werk van het persoon zijn in de wereld” (pag. 142). Apparaten daarentegen stellen ons in staat om een verschil te maken in de wereld zonder zelf anders te hoeven worden. Met een piano kunnen we alleen muziek maken als we onze eigen speelcapaciteit vergroten. Met Apple Music kunnen we muziek maken door simpelweg op een knop te drukken. Dit is een nuttig kader om over technologie na te denken — het is niet allemaal slecht of helemaal goed, maar sommige technologie betrekt ons bij het werk van het mens-zijn, en andere verminderen ons vermogen tot groei. En vaak kiezen we voor de makkelijke optie in plaats van voor de formatieve praktijk. Wat vooral interessant was in de podcast was Crouch's extrapolatie van het instrument/apparaat-paradigma naar ons spirituele leven. Hij zei dat we spirituele oefeningen zo vaak behandelen als apparaten, iets waardoor we ons meteen dicht bij God voelen, zonder dat er tijd, energie of vaardigheid voor nodig is. En als die dingen niet doen wat we meteen van ze willen, geven we het op. Maar de spirituele oefeningen zijn instrumenten, zegt Crouch, „die alleen kunnen worden bespeeld door een complex van hart, ziel en geest, dat is ontworpen voor liefde” (Crouch gebruikt deze samenvatting van de Shema om te verwoorden wat het is om volledig mens te zijn) „die bereid is om een vaardigheid te leren en te ontwikkelen en voor wie het de eerste keer door te spelen erg vervelend zal zijn, heel gênant, niet iets wat je veel mensen zou willen om te zien gebeuren.” *In de vastentijd denken we na over wat het betekent om volledig mens te zijn. Wat betekent het om iemand te zijn die de Heer, onze God, liefheeft met heel ons hart, onze ziel, geest en kracht? We erkennen dit seizoen ook dat we hierin vaak falen. Tijdens mijn eigen reis kan ik veel spirituele oefeningen bedenken die ik ben begonnen en vervolgens heb opgegeven omdat ze te ongemakkelijk en te tijdrovend aanvoelden en ik er echt slecht in was en ik me niet meteen dichter bij God voelde. Ik was op zoek naar een snel en eenvoudig apparaat, niet naar een instrument waarvoor investeringen nodig zijn. Maar het is de investering die uiteindelijk vormend wordt, die leidt tot een verandering in lichaamshouding. Dus ik ben dankbaar voor de aanmoediging en uitnodiging die Crouch biedt door ons eraan te herinneren dat als mens groeien in relatie met God oefening vereist, er vreemd en dwaas uit kan zien en dat het niet altijd erg lonend is. Het is een lange gehoorzaamheid in dezelfde richting. Maar de gehoorzaamheid zelf is een geschenk.