Nieuwsgierig en nieuwsgierig

Toen ik op de universiteit zat, heb ik drie jaar op de Honours Floor gewoond, een doelbewuste woonleerverdieping in de studentenhuizen voor studenten die, nou ja, nogal enthousiast waren over hun studie. Elk jaar maakten we T-shirts voor op de vloer (college is niets anders dan een one-stop-aanbod van t-shirts), en een jaar geleden stond op die shirts „Curiouser and Curiouser”. Het citaat komt uit de roman, Alice in Wonderland. Het wordt uitgesproken door Alice terwijl ze meemaakt hoe verwarrend het is dat haar lichaam zich als een telescoop uitbreidt. Carroll gebruikte dit verzonnen woord om iets te beschrijven dat steeds merkwaardiger, verwarrender of vreemder wordt. We gebruikten het woord om een staat van zijn te beschrijven, een houding, een manier waarop we als studenten in de wereld wilden bestaan — om steeds nieuwsgieriger te zijn naar die wereld... om steeds nieuwsgieriger te zijn. Die zin kwam deze week in me op toen ik verschillende verslagen van en reacties op de Asbury Revival las. Als je dit gemist hebt, begon wat bekend is geworden als de Asbury Revival, of Asbury Outpouring, op 8 februari toen een groep studenten spontaan na de kapel logeerde in het Hughes Auditorium aan de Asbury University in Kentucky. Die eredienst duurde nog twee weken, 24 uur per dag, 24 uur per dag, tot ze op maandag werd beëindigd. In die twee weken overspoelden duizenden mensen de campus, verspreidde de aanbidding zich naar naburige gebouwen op de campus en andere scholen in Noord-Amerika, en er zijn heel veel woorden geschreven toen mensen probeerden dit fenomeen te begrijpen. Sommigen vroegen zich af of het een echte opwekking was, of gewoon een beweging vol sociale media. Anderen zeiden dat het gewoon weer een emotioneel geladen ervaring op een bergtop was die niet op het ware geloof duidde. Weer anderen wezen op de aanwezigheid van mensen met wie ze het theologisch niet eens zijn als bewijs dat dit niet gebaseerd kon zijn op het evangelie. Het is niet verrassend, de kritiek. Ik had mijn eigen vragen en scepsis tijdens het lezen en kijken. Maar ik wil niet dat mijn eerste instinct, als ik toekijk hoe duizenden jonge mensen urenlang aanbidden, sceptisch is. Ik wil nieuwsgieriger en nieuwsgieriger zijn. Want wat als? Wat als de Heilige Geest op echte en krachtige manieren beweegt? Wat als dit een transformerende ervaring wordt voor honderden of duizenden studenten? Wat als deze twee weken vruchten zullen afwerpen die we ons nu niet eens kunnen voorstellen? We leven in een cultuur die zekerheid vereist en waardeert. We willen weten — is dit slecht of is het goed — zodat we weten waar we moeten landen, weten waar we moeten uitlijnen, weten hoe we verder moeten gaan. Maar ik waardeerde wat Carey Nieuwhof schreef in zijn reactie op de Asbury Revival: hij herinnert de lezers eraan dat de vroege kerk vol onzekerheid was. Er gebeurden nieuwe dingen, er werden nieuwe mensen bij betrokken, sommige religieuze praktijken werden losgelaten terwijl nieuwe werden aangenomen. Het was rommelig. En een beetje chaotisch. Ik kan me voorstellen dat meer dan een paar mensen een beetje sceptisch waren. Maar de Geest was in beweging. En God gebruikte de kerk, rommel en onzekerheid en zo. Een paar weken geleden hield ik een preek over Kolossenzen 3:12-17. Paulus dringt er bij de Kolossische christenen op aan zich te kleden met mededogen, vriendelijkheid, nederigheid, zachtmoedigheid, geduld en vooral liefde. Deugden die ons helpen een open houding tegenover elkaar aan te nemen, in plaats van de ondeugden die hij opsomde in de verzen 1-11 die allemaal naar binnen gericht en egocentrisch zijn — woede, lust, hebzucht, laster en boosaardigheid. Vervolgens zegt hij — zoals ik in mijn laatste post schreef — iets wat ik eindeloos fascinerend vind: „Onderwijst en vermaant elkaar met alle wijsheid door middel van psalmen, lofzangen en liederen van de Geest, en zing voor God met dankbaarheid in je hart” (NBV). Door aanbidding leren we wat het is om een open houding aan te nemen, omdat aanbidding ons hart en verstand op God richt, in plaats van onszelf te promoten of naar onze naaste te kijken. Aanbidding herinnert ons eraan dat we bij een soevereine God horen, die ons niet tot zekerheid, maar tot ontzag oproept; die grote dingen, wonderbaarlijke dingen, nieuwe dingen doet in deze wereld waar hij van houdt. Wie nodigt ons uit om steeds nieuwsgieriger te zijn. In haar blogreactie op de opwekking vraagt Nadia Bolz-Weber zich af of „uitputting door cultuur, oorlogen, zuiverheidscodes en de verafgoding van ideologie aan alle kanten deze jongeren ertoe hebben gebracht om herleving te zoeken in de eenvoud. van voortdurend bidden en zingen in de eerste plaats.” Misschien. Misschien laten deze studenten ons zien wat het betekent om elkaar te onderwijzen en te vermanen, niet met ouvertures, uitspraken en debatten en snauwe commentaren op sociale media, maar door middel van psalmen, hymnen en liederen van de Geest. Ik denk dat we allemaal open zouden kunnen staan voor die mogelijkheid. En sta open voor de mogelijkheid dat de Geest echt beweegt. Sta open voor de mogelijkheid dat we het soms mis hebben.Open voor de mogelijkheid dat God groter is dan onze zekerheid.Open voor de uitnodiging om nieuwsgieriger en nieuwsgieriger te zijn.