Ode aan vreugde

Ongeveer een maand geleden kreeg ik iets te maken dat vrij dicht bij magie stond - als een van de ongeveer tachtig Chorus Niagara-koorzangers achter het Niagara Symphony Orchestra terwijl we samen Beethovens Negende symfonie uitvoerden. Ik had mijn partituur open voor de bars net voordat het koor binnenkomt, klaar om te zingen, maar voorlopig genoot ik van het luisteren naar het orkest dat het openingsgedeelte van het vierde deel speelde. Het hele 9e deel van Beethoven is een meesterwerk, maar het is het vierde deel dat mensen heel goed kennen. Dat is wanneer je eindelijk bij de melodielijn komt die zo beroemd is dat het voorkomt in de film Sister Act en de commercials „Drink Milk, Love Life” van de Canadese tv uit de jaren 90, het muzikale thema waarop Beethoven de woorden zette van een gedicht getiteld „Ode to Joy”. De beweging begint niet meteen met dat thema. Het danst een beetje rond en brengt melodielijnen terug uit de vorige drie delen, totdat je ineens, na een beetje plagen van de fagotten, de cello's het thema hoort opnemen, en iedereen wat dichterbij leunt. De cello's houden een tijdje vast aan het thema en spelen de hele melodie door de hele melodie voordat ze het doorgeven aan de altviolen, die ook het hele thema spelen voordat ze het vervolgens doorgeven aan de violen - die, je raadt het al, het hele thema spelen - en op dit punt staat het publiek in afwachting op het puntje van hun stoel. Elke nieuwe overdracht van het thema is een plaag - de melodie is bekend en het voelt goed, maar tot nu toe is het gedempt, tegengehouden en je weet dat er nog iets, veel meer komt. Ten slotte, met een enorme golf van zijn armen, bracht de dirigent het hele orkest binnen, één majestueus, verenigd lichaamsspel deze tour de force van muziek. Het voelde als een aankomst. Zelfs de dirigent was niet onaangetast. Hij verliet het orkest om het deuntje te dragen, liet zijn armen vallen, leunde achterover tegen de rail op zijn podium en straalde gewoon naar de muzikanten, waardoor ze meegesleurd werden in de muziek. Zijn glimlach werd geëvenaard door degenen in het publiek. Dit voelde goed aan. Het was bekend, het was prachtig, het was opbeurend, het was een moment waarop we hadden gewacht en eindelijk hadden bereikt. Het was vreugde. Ik denk dat veel van het leven wordt besteed aan het hopen op, wachten op, momenten als deze. Wanneer alle verschillende stukjes van ons leven samenkomen in een prachtige harmonie, een gedenkwaardige aankomst in iets dat goed voelt, dat goed voelt, dat vreugde oproept.In zijn boek Say Yes: Discover the Surprising Life beyond the Death of a Dream zegt schilder en schrijver Scott Erickson dat we er allemaal een paar hebben droomleven — een ideaal van wat het leven zou moeten zijn. Hij gebruikt de analogie van een comfortabele, gezellige onesie om dit droomleven te beschrijven. Dit droomleven past perfect bij ons. Het voelt goed aan. Er zijn geen tags die de achterkant van onze nek krassen, geen jeans die net iets te strak zitten, geen knopen die niet helemaal uitgelijnd zijn. Het past gewoon. In ons droomleven, onze banen, ons gezinsleven, de stad waarin we wonen, het huis waarin we wonen, onze hobby's, onze doelen... al deze verschillende aspecten van ons leven passen perfect bij elkaar, neuriën mee in samenhang, één verenigd orkest (om metaforen te mixen) dat een melodie speelt die we kennen en die goed voelt. Het probleem is dat het leven niet altijd - of zelfs vaak - zo is. Soms wordt de melodielijn alleen vastgehouden door de cello's of de altviolen. We vinden een baan waar we van houden, maar het is in een nieuwe stad die ver weg is van onze vrienden en familie. We hebben een echtgenoot en kinderen waar we dol op zijn, maar we hebben carrièreambities een tijdje in de wacht moeten zetten. We gingen weer naar school en volgden een idee of een onderwerp waar we gepassioneerd over zijn, maar dat betekent dat we het kopen van het huis een tijdje moeten uitstellen. We horen een geruststellende, vertrouwde melodielijn in een deel van ons leven... maar we wachten tot de rest van ons leven om bij te praten en mee te doen. Maar misschien haalt het leven nooit volledig in. Misschien komen we nooit op een moment dat alles in perfecte harmonie samen neuriet. De melodie wordt steeds doorgegeven van cello naar altviool naar viool - allemaal goede glimp van waar we zo wanhopig naar verlangen - totdat uiteindelijk de Maestro alles samenbrengt in de volheid van het perfecte koninkrijk waarvan we weten dat het eraan komt. En in de tussentijd is het genoeg dat we af en toe de melodielijn horen, hier en daar, terwijl hij door onze kantoorramen zweeft of neuriet in de stemmen van onze kinderen, want het lonkt ons naar voren, zittend op de randen van onze stoelen in afwachting, terwijl we stilletjes neuriën op de melodie en zeggen: „Ook dit is vreugde.”