„Wat verbrand je... behalve heksen? Meer heksen!”

In 1909 schreef G.K. Chesterton een reactie op een briefschrijver, bezorgd over sprookjes die kinderen blootstelden aan het kwaad van hekserij:

Sprookjes zijn dus niet verantwoordelijk voor het produceren van angst bij kinderen, of een van de vormen van angst; sprookjes geven het kind niet het idee van het kwaad of het lelijke; dat is al in de wereld. Sprookjes geven het kind niet zijn/haar eerste idee van bogey. Wat sprookjes het kind geven, is zijn/haar eerste duidelijke idee van de mogelijke nederlaag van bogey. De baby kende de draak intiem sinds hij/zij een verbeelding had. Wat het sprookje voor hem/haar biedt, is een St. George om de draak te doden. Af en toe bereikt culturele verontwaardiging een kritische massa en is er een eis om de toegang tot boeken te beperken. We verbranden ze nog niet... nog niet. Hoewel in mijn stad een zekere woedende bewoner in feite een paar boeken verbrandde die hij verwerpelijk vond. Omdat het boek eigendom was van de openbare bibliotheek, kreeg hij een boete. Als historicus kan ik zeggen dat 'verwerpelijke' boeken en de verontwaardiging van mensen over genoemde boeken met een behoorlijke hoeveelheid regelmaat gebeuren. Als docent kan ik ook instaan voor ouders die bezwaar maken tegen bepaalde delen van het curriculum die op scholen worden onderwezen. Als huidige inwoner van de VS in de 21e eeuw heb ik ook gelezen over CRT en de wetgevende macht van Iowa die wetsvoorstellen bespreken die reguleren wat voor soort curriculum wordt onderwezen in sociale studies en geschiedenislessen in Iowa. Als ouder van schoolgaande kinderen probeer ik de juiste hoeveelheid blootstelling en bescherming voor mijn kinderen te achterhalen. Het is moeilijk om erachter te komen aan welke ideeën ik mijn kinderen moeten blootstellen en welke ideeën ze moeten aanpassen, en welke kwesties meer volwassenheid en begrip vereisen. Ik zou graag willen denken dat zelfs de meest complexe en moeilijke problemen kunnen worden aangepast tot een basisbegrip voor jongere kinderen, maar ik weet zeker dat ik het niet altijd goed begrijp. Een paar jaar geleden schreef ik een blogpost over alle moeilijkheden die inherent zijn aan het onderwijzen van de Bijbel aan jonge kinderen. Natuurlijk is het verhaal van Noach's ark leuk met dieren, regen, overstromingen en regenbogen. Maar het verhaal over Noach's naaktheid, en de daaropvolgende vloek van Ham omdat hij lachte om de naaktheid van zijn vader, staat over het algemeen niet in de bijbelverhalen van kinderen. Ouders spreken steeds vaker hun afkeuring uit van bibliotheken met bepaalde boeken en/of werken ze eraan om bepaalde boeken uit het curriculum te verbieden. Ik vind het bezwaar tegen bibliotheken met bepaalde boeken volkomen raadselachtig. Ik vind het heerlijk om veel te lezen en te lezen. Maar ik kan gerust zeggen dat ik niet elk boek in de bibliotheek heb gelezen. En ik kan gerust zeggen dat ik niet elk boek dat ik ooit heb gelezen, leuk zal vinden of goedkeuren. Maar betekent dit dat de bibliotheek die boeken niet mag bevatten? Wie mag beslissen welke boeken of concepten of ideeën acceptabel zijn en welke niet? Het andere deel van dit verbodingsdebat dat me in verwarring brengt, zijn de ouders. Hebben ze bezwaar tegen het feit dat deze boeken bestaan? Of dat ze beschikbaar zijn in bibliotheken? Verbieden ze ook Netflix, YouTube of Hulu of HBO voor shows met aanstootgevende inhoud? De meeste shows die ik bekijk, zou ik mijn kleine kinderen om verschillende redenen niet met mij laten kijken. De meeste boeken die ik las, zou ik mijn kleine kinderen ook niet toestaan om verschillende redenen te lezen. Maar die shows die ik bekijk en boeken die ik lees zijn beschikbaar. Waarom kunnen sommige ouders dicteren welke bibliotheken dragen of wat scholen onderwijzen? Als ze niet willen dat hun kind een bepaald boek leest, kan ik dat begrijpen. Maar waarom zouden ze dicteren wat iemand kan lezen? Ik begrijp dat ouders hun kinderen op geïndividualiseerde manieren proberen te beschermen en bloot te leggen, en ik doe hetzelfde, als ouder. Wat ik niet begrijp, is waarom het verbieden van boeken op scholen of bibliotheken de methode is en waarom de focus ligt op boeken en bibliotheken en schoolcurriculum en niet op andere media zoals film, televisie, sociale media, TikTok, YouTube, muziekvideo's en internet. Er is genoeg om ons begrip van de wereld te verlichten, humaniseren, opte winden, te inspireren, aan te moedigen en te compliceren. Er is genoeg om te schaden, te verminderen, te ontkennen, te negeren en pijn te doen. Dat is niet nieuw en zal altijd bestaan. Maar is het verbieden van toegang het antwoord?