Het einde van het verhaal

Als je afgelopen dinsdag het zwakke geluid van collectief huilen hebt gehoord en niet zeker wist hoe je dat moet verantwoorden, vraag je dan niet meer af. Wat je hoorde was, in feite, het geluid van millennials die overal snikken terwijl ze naar hun telefoon staren en een man de natie aankeken. Deze man was geen president of premier. Hij was geen presentator van een talkshow of een nieuwsanker, maar Steve. Uit de populaire kindershow Nickelodeon Blue's Clues.

Steve (gespeeld door Steve Burns) was de eerste menselijke ster van de show. In elke aflevering liet zijn cartoonhond Blue aanwijzingen achter voor Steve om overal in hun huis een verhaal te onthullen van alle avonturen die Blue tot die dag had meegemaakt. Steve speelde zes jaar in de show en was geliefd bij kinderen over de hele wereld. En toen... ging hij weg. Zonder uitleg. Zoals hij het in het videoadres van vorige week plaatste (wat in karakter was gedaan): „En op een dag dacht ik: 'Oh hey, raad eens? Groot nieuws, ik ga weg. Hier is mijn broer Joe, hij is je nieuwe beste vriend, 'en toen stapte ik in de bus en ik vertrok en we hebben elkaar al heel lang niet gezien? Kunnen we daar gewoon over praten? Geweldig. Want ik realiseer me dat dat nogal abrupt was.” Het was abrupt. Ik was 11 in 2002, en hoewel ik nog nooit zo groot was geweest in Blue's Clues, herinner ik me zeker dat Steve wegging. En ik herinner me de geruchten die jaren daarna de ronde deden — hij had drugs gekregen, hij had iets vreselijks gedaan en ontslagen, allerlei kwaadaardige verklaringen waarom hij ons zo plotseling in de steek had gelaten. Omdat verlaten is hoe het voelde. Als je een kind bent (ik bedoel, als je ook volwassen bent), word je geïnvesteerd in de personages van filmfranchises of tv-series, vooral langlopende series. Hun verhaal raakt onlosmakelijk verbonden met onze eigen verhalen. Onze verhalen zijn op de een of andere manier verbonden met die van Ik heb dit heel diep ervaren in mijn tweede jaar van de universiteit. Toy Story 3 was net de zomer ervoor uitgekomen, en vroeg in het herfstsemester toonde Calvin de film op het grote scherm in de Hoogenboom Gym. Honderden studenten van ons brachten onze kussens en slaapzakken mee en legden in je pyjama op de vloer van de sportschool, terwijl Andy, nu 17, naar de universiteit vertrok, en al zijn speelgoed probeerde een wereld te begrijpen zonder hun vriend erin. Ik kan eerlijk zeggen dat elke student in die sportschool aan het einde van de film huilde. Omdat we Andy waren. De eerste Toy Story-film kwam uit toen ik vijf was. Mijn leeftijdsgenoten en ik waren letterlijk opgegroeid met Andy en Woody en Buzz, en nu veranderde hun wereld net toen onze wereld aan het veranderen was, met elke emotie van opwinding, angst, verdriet en mogelijkheid die met die verandering gepaard ging. Ons verhaal en Andy's verhaal waren één en hetzelfde. Dus terug naar Blue's Clues. Toen Steve vertrok, voelde het alsof er een vriend wegging. Dit was iemand waar kinderen overal van hielden en vertrouwden die plotseling aankondigde dat we hem nooit meer zouden zien. Het is niet verwonderlijk dat mensen zich een beetje verraden voelden en vervelende geruchten begonnen te kruipen. We wisten niet hoe we dit verhaal konden begrijpen — we hadden geen aanwijzingen gekregen. Je kunt niet verder gaan met een verhaal als je niet weet hoe het afloopt. Daarom, toen Steve opde 25e verjaardag van de eerste aflevering van de show en ons vertelde dat hij de show had verlaten om naar de universiteit te gaan, we huilden allemaal van de catharsis ervan. Hier was eindelijk een antwoord, een einde aan het verhaal, en we hadden het nodig. We hebben een oplossing nodig. We snakken er naar. We leven midden in een verhaal zonder duidelijk einde in zicht. We blijven denken dat we een aanwijzing hebben gevonden die ons een beetje dichter bij dat doel brengt, alleen om te ontdekken dat die aanwijzing ons wijst op nog een aanwijzing die we moeten gaan zoeken om te zoeken. We zijn angstig, we zijn moe, het leven voelt als een chaotische wirwar van informatie en emoties, en we kunnen allemaal een oplossing gebruiken. En aanmoediging van een geliefde vriend. Dus toen Steve kwam opdagen en zei: „" Begonnen we met aanwijzingen en nu is het wat? Studieleningen, banen en gezinnen en sommige daarvan waren nogal moeilijk, weet je? Ik weet dat je het weet,” we dachten: „Ja, we weten het!” En toen hij ons vertelde: „Ik denk dat ik gewoon wilde zeggen, dat ik je na al die jaren nooit vergat”, moesten we onze avocado-toast en $6,00 koffie neerzetten, we huilden zo hard. Zoals een tweet het zei:

Je kunt hierom lachen en ons emotioneel kwetsbare millennials spotten. Maar ik denk dat de kerk op dit moment moet letten. Ten eerste omdat het de kracht van het verhaal laat zien. Jezus leerde het verhaal. Het verhaal vangt ons vast. Argumenten en feiten gaan de dag niet winnen. Maar het verhaal zal een impact hebben.Ten tweede, want het verhaal dat we moeten vertellen is een van een geliefde vriend en redder die vertrok (nogal abrupt) en wiens terugkeer we in verwachting wachten omdat ons is beloofd dat de terugkeer komt. Het christelijke verhaal is een verhaal van een wachtend volk en het wordt verteld aan een wachtend volk. Wat we een wachtende wereld te bieden hebben is hoop dat dit verhaal oplost. Maar misschien nog meer, op dit specifieke moment, is wat we een wachtwereld te bieden hebben, de hoop dat zelfs als we wachten tot het verhaal is opgelost, degene die ons verliet niet echt wegging. We wachten niet alleen op het einde van het verhaal. Jezus blijft in ons leven verschijnen, in onze momenten van chaos, angst en vermoeidheid om te zeggen: „Ik ben je nooit vergeten. Ik heb je nooit verlaten. Ik hou van je. Ik ben hier.” Als de emotionele rage die vorige week werd veroorzaakt door Steve's terugkeer ons iets liet zien, is het dat we allemaal wanhopig deel willen uitmaken van een goed verhaal. Zou dat de kerk minder tijd besteden aan feiten en argumenten, en meer tijd aan het vertellen van verhalen. Omdat we de beste hebben om te delen.