Het mogelijke leven van John Hague

De grafsteen was anders niet opmerkelijk. Het stond op zichzelf in een bocht in de weg, ver in de onderste, beboste randen van de begraafplaats. De zon begon deze zondagavond onder te gaan en creëerde een duisternis in de bomen. Ik was nog niet door dit deel van de begraafplaats geslepen, dus ik vertraagde mijn wandeling, keek naar de grafstenen toen ik passeerde, waarbij ik namen en data en titels observeerde. De familienaam op deze steen was groot en bovenaan uitgesproken. Haag.En dan, beneden, iets bijzonders.

John Hague: 1849-19?

Er was geen datum van overlijden. Wat op zichzelf niet zo eigenaardig zou zijn — veel mensen die een grafsteen delen met een echtgenoot hebben de namen van beide echtgenoten gegraveerd als een van hen sterft, en die gravure omvat de geboortedatum van de nog levende echtgenoot, waardoor de datum van overlijden leeg blijft. In dit geval stond zijn vrouw op de grafsteen vermeld — „Anna, zijn vrouw: 1864-1922.” Maar de blanco datum van overlijden was vreemd gezien het feit dat John Hague in 1849 werd geboren. Ik nam een foto en stuurde die naar mijn schoonzus. „Betekent dit dat hij nog leeft??!” „Oh ja” antwoordde ze meteen. „Ik voel me erg toegewijd aan dat idee.” Ik heb mentaal uitgesloten „leefde 172” uit de lijst met mogelijkheden. Maar welke andere mogelijkheden waren er nog? Ik begon me het leven van John Hague voor te stellen. Zijn hij en Anna gescheiden nadat de grafsteen was gemaakt, zodat ze niet meer samen konden worden begraven? Is hij na haar dood hertrouwd en voelde zich schuldig? Verhuisde hij ver weg en kon de familie het zich niet veroorloven om het lichaam terug te brengen naar Grand Haven? Ik heb snel Google gezocht toen ik thuiskwam en de begraafplaatsen ophaalde. Daar was hij. John Hague. Echtgenoot van Anna. Geboren 1849, overleden 1938. Iemand, denk ik, was nog nooit aan het afmaken van de grafsteen. Ik was een beetje teleurgesteld. Ik was volledig voorbereid om de hele dag vrij te zijn in de bibliotheek en het openbare museum, op zoek naar sporen van John Hague, om erachter te komen wat er met hem was gebeurd. Welk leven had hij geleefd, waar hij heen was gegaan, welke van de mogelijkheden was uitgespeeld. In plaats daarvan heb ik mijn dag vrij op het strand doorgebracht. Ik vraag me toch af wie John Hague was, wie hij misschien was. Die middag had ik een oped gelezen van Kate Bowler, gepubliceerd in de NY Times — „Eén ding dat ik niet van plan ben om te doen voordat ik sterven is een bucketlist maken.” Op basis van haar nieuwe boek, No Cure for Being Human, is het essay een verkenning van de grenzen van het leven, de eindigheid die onze noties van eindeloze mogelijkheden uitdaagt. Bowler herinnert zich alle levens die ze als kind voor zichzelf droomde, de verschillende wegen die voor haar liggen. „Ik begreep het niet”, schrijft ze, „dat de ene toekomst de uitsluiting van alle anderen heeft. Iedereen doet alsof je maar één keer sterft. Maar dat is niet waar. Je kunt duizend mogelijke toekomsten sterven in de loop van een enkel, dom leven.” De toekomst van professioneel honkbal sterft met de acceptatie van een baan bij een advocatenkantoor. De toekomst van reizen op de fiets sterft met de geboorte van een eerste kind.De toekomst van moeder zijn sterft als je wakker wordt, één morgen diep in je leven, en je weet in je buik dat het niet moet zijn.Het is soms leuk om terug te kijken op belangrijke momenten en je af te vragen hoe mijn leven anders was geweest als ik een alternatieve route had afgelegd. Als ik Junior Ranger was geworden in Ontario's Provincial Parks in plaats van naar Calvin Seminary's Facing Your Future te gaan. Als ik naar het kleine christelijke college in New Brunswick was gegaan in plaats van naar Calvin. Als ik de zomer voor het jongste jaar weer op het kamp was gaan werken, in plaats van mijn tassen in te pakken en naar Nederland te gaan. Zou ik een pastoor zijn? Zou ik de man hebben ontmoet waar ik nu van hou? Vooruitkijken en afvragen naar het resultaat van keuzes waar we voor staan, en zich afvragen wat de toekomst zou kunnen betekenen, is soms ook leuk, maar is bijna altijd een beetje angstwekkend. Gaan we de juiste weg af? De juiste keuze maken? Zijn we op het punt om te sterven aan de ene toekomst, een toekomst waar we ooit over hadden gedroomd, om een andere te achtervolgen? En natuurlijk kunnen we het nooit echt zeggen. We zitten vol met duizenden mogelijke levens, maar we hebben er maar één te leven. Wie weet wat we zullen denken als we terugkijken, over tien, twintig, vijftig jaar, over de keuzes die we vandaag maken? Ik weet alleen dat we ze moeten blijven maken. „Ons leven is onvoltooid en onafgewerkt”, schrijft Bowler. „We doen teveel, nooit genoeg en zijn klaar voordat we begonnen zijn. We kunnen maar een minuut pauzeren door onze takenlijsten aan te houden, aan de afgrond van een andere begrensde dag. De pijn naar meer — het verlangen naar het leven zelf — is de moeilijkste waarheid van allemaal.” Maar met de grootste waarheid van allemaal: het enige ding van onze toekomst dat zeker is, is dat het door God wordt vastgehouden, en door zijn genade is er in feite veel leven te hebben en geen einddatum om te worden verlicht