Blaren

De grap draaide me met een vrij verbluffende snelheid aan. Mijn broer en ik hadden net een driedaagse wandeling gemaakt van het Mdaabii Miikna-pad in Puckaskwa National Park aan de noordoostelijke oever van Lake Superior. Hij had voor deze gelegenheid nieuwe laarzen gekocht. Ik droeg een paar oude gelovigen. „Ik hoop dat je geen blaren krijgt” vertelde ik hem toen we begonnen te lopen. Binnen anderhalf uur vroeg ik om de EHBO-kit. Tegen de lunch waren beide blaren geklapt. Tegen de tijd dat we onze camping bereikten, waren de hielen van mijn sokken rood. De volgende twee dagen liep ik met boze zweren op mijn enkels, en deed er alles aan om ze schoon te houden en mijn voeten zo ver mogelijk naar de teen van de laars te stoppen om te voorkomen dat de hiel wrijft. Dit werd nogal moeilijk toen zoveel van het pad bergopwaarts lag. De ochtenden waren het slechtst. Ik droeg sandalen rond de camping, wat opluchting gaf. Maar elke ochtend stopte ik mijn voet weer in die verraderlijke laarzen en mijn lichaam zou opnieuw aan de pijn moeten wennen. Maar hier is het opmerkelijke ding. Het raakte wel gewend aan de pijn. Het eerste uur was niet leuk. Ik wandelde vrij langzaam, mompelde en vloekend onder mijn adem terwijl we over boomstammen en rotsen en langs de zijkant van een bergkam klimmen en krabbelden. Maar al snel merkte ik dat de pijn leek te verdwijnen. Het werd beter beheersbaar. Nog steeds daar, maar niet merkbaar tot het punt waar ik aan kon denken. Alleen op momenten dat mijn voet tegen iets vastliep, of ik een ongemakkelijke stap naar boven moest zetten, voelde ik een scherpe en aanwezige pijn. Op vlakke oppervlakken, of die gezegende bergafwaarts, kon ik bijna vergeten dat de blaren er waren. Ik weet niet genoeg over hoe het lichaam werkt om volledig te begrijpen hoe dit gebeurt. Ik weet alleen dat het voelde alsof mijn hersenen hadden gezegd: „Oh, dus we gaan dit blijven doen? Is dit met blaren lopen? Ik denk dat we ons dan wel aanpassen.” Dat is best opmerkelijk. Verbazingwekkend, echt, de manier waarop ons lichaam zich aanpast aan een situatie zodat we verder kunnen gaan, verder kunnen gaan, de ene voet voor de andere kunnen zetten.Door deze reis te boeken, terwijl ik door Michigan reed en langs de kust van Lake Superior, luisterde ik naar Educated by Tara Westover. Ik luisterde naar haar verhalen vertellen over opgroeien in een chaotische sfeer, hoe haar vader haar en haar broers en zussen naar gevaar zou duwen in plaats van hen ertegen te beschermen, hoe haar oudere broer in woede zou vliegen en haar fysiek kwaad zou doen voordat hij vol spijt terugkruipt. Ik luisterde naar haar om te beschrijven hoe haar brein al deze dingen verantwoordelijk was, hoe ze zichzelf verhalen vertelde om alles te rationaliseren, om zichzelf te beschermen, om haar in staat te stellen in beweging te blijven, de ene voet voor de andere te zetten, zodat ze kon proberen zo normaal door te gaan, alsof er niets mis was. En ze zou in staat zijn om, tot de volgende woede, het volgende ongeluk, de volgende familiecrisis de pijn met een schok terug te brengen. Dat is een groot trauma. Heel veel pijn. Meer verwant aan een gebroken dijbeen dan een blaar. Uiteindelijk kwam het op een punt dat haar pogingen om zich aan te passen niet langer succesvol waren, en ze werd gedwongen om het probleem verder te confronteren. In het kamp las ik een roman: Writers and Lovers van Lily King. De hoofdpersoon, Casey Peabody, is een aspirant-romanschrijver die worstelt met zelftwijfel, treurt over de recente dood van haar moeder, wacht op resultaten van gezondheidstests, op zoek naar een stabiele relatie, en temidden van alles wordt vatbaar voor paniekaanvallen. Ze houdt zich aan, probeert alles op afstand te houden, probeert te blijven bewegen, om de ene voet voor de andere te zetten. Het is allemaal goed om haar lichaam en hersenen te dwingen zich aan te passen aan elke nieuwe situatie in een poging door te gaan, want, zoals ze tegen de therapeut vertelt, ziet ze uiteindelijk tegen het einde van de roman: „Als ik dit nu niet aankan, hoe kan ik dan grotere dingen in de toekomst aanpakken?” De therapeut kijkt naar haar en vraagt: „Wat is er groter dan dit?” Hij vertelt alles wat ze doormaakt, heeft meegemaakt en concludeert: „Ik weet het niet, mijn vriend. Dit is niet niets.” Ik vroeg me af, toen ik de Mdaabii Miikna wandelde, wat „niet niets” we allemaal bij zich hebben. Een blaar is geen grote blessure, is niet slopend in de mate dat een gebroken bot of zelfs een verstuiking zou zijn. De meesten van ons kunnen een boek als Educated lezen en niet beginnen te doorgronden hoe men doorgaat met zo'n trauma. Maar een blister is ook niet niets. Klein, verborgen, niet zo duidelijk voor iemand die naar ons kijkt, maar nog steeds elke stap bewerkstelligt. En velen van ons lopen, denk ik dat ze rondlopen met blaren. Van Covid, uit ons verleden, van een incident dat klein lijkt in het grootse schema van dingen maar bij ons vastzit, een eeuwigdurende kleine pijn in de achterkant van onze hiel die we niet kunnen schudden, dus we hebben gewoon geleerd om ermee te leven. zalf op de wond, bedek het met een verband voor een tijdje? Onze crises zijn misschien niet Haïti of Afghanistan. Het zijn misschien geen bosbranden of aardbevingen, misbruik of psychische aandoeningen. Misschien zijn het voor sommigen van ons deze dingen. Maar als we het gewoon beu zijn om dingen uit te zoeken, of het idee om opnieuw beslissingen te nemen over maskermandaten is gewoon teveel, of dit laatste anderhalf jaar heeft ons meer beïnvloed dan we dachten; als het een vriend is die ons heeft verraden, of een geloof dat we over onszelf houden vanwege de woorden van anderen, of een verdriet die we al heel lang vasthouden — deze dingen zijn niet niets. En zelfs blaren moeten de tijd en ruimte krijgen om te genezen.