Laten we het ruzie maken

Ik vroeg mijn vriendje waar ik deze week over zou moeten schrijven. „Communicatie”, grapte hij. „Hoe onaangenaam zijn mannen. Hoe relaties zoveel werk vereisen.” Ik lachte. En de volgende ochtend vertelde hem: „Ik schrijf over communicatie en hoe relaties zoveel werk vereisen. Ik laat het beetje over vervelende mannen weg.” Hij en ik hebben deze week veel gecommuniceerd over grote, harde dingen. Verwachtingen. Communicatiestijlen De uitdagingen van langeafstandsdaten. Alle bagage die we allemaal bij zich hebben, wordt opgebaggerd door een nauwe relatie met iemand anders te hebben. (En laat me zeggen, opdat je je zorgen maakt over onze communicatie, dat hij leest en „Oks” elke blog waarin ik hem noem voordat het omhoog gaat.) Allemaal goed spul. Maar dat maakt ons allemaal dichterbij en beter in staat om met elkaar in relatie te zijn. Dat is tenslotte het doel. Het is de waarheid die we allemaal weten - geëngageerde relaties nemen gewoon werk. We weten dat dit het geval is bij romantische relaties. En vriendschappen. En gezinnen. Maar ik vraag me af of we dit aan de kerk denken. Kijken we onze relaties binnen de kerk met hetzelfde niveau van betrokkenheid? En zijn we dan toegewijd om het harde werk van waarheidsgetrouwe communicatie te doen om die relaties te zien bloeien? Een paar dagen geleden schreef Steve Mathonnet-Vanderwell een diep inzichtelijk en eerlijk essay voor het Reformed Journal over onze vrienden die „kerkgrenzend” zijn — niet antithetisch tegenover de kerk, maar ook niet graag meedoen. Hij schrijft over enkele van de redenen waarom dit het geval zou kunnen zijn, en een van de redenen die hij stelt, is angst voor gemeenschap en betrokkenheid. „Het is het vermijden van het tastbare”, schrijft hij, „de kwetsbaarheid van het persoonlijke, de vloek van commissies, de kleinigheid van mensen, de angst voor nog één ding in al overvolle schema's die mensen uit de kerk laten ontwijken.” Natuurlijk erkent hij dat het niet alleen niet-kerkelijke mensen zijn die afkeer kunnen maken van betrokkenheid. Als we eerlijk zijn, hoeveel van ons zien de kerk tegenwoordig als één optie van velen in tegenstelling tot een gemeenschap waar we diep aan gebonden zijn, of zien het als een plek waar we gaan aanbidden, maar die niet fungeert als onze primaire gemeenschap? En als we niet diep gebonden zijn aan deze groep mensen, waarom zouden we dan het werk van harde, rommelige communicatie en relatieopbouw doen? Wij kerkmensen kunnen net zo graag de dingen los en vrijblijvend houden. Net zo ontwijking van conflicten. Net zo bereid om dingen te laten liegen, niet te engageren, niet te baggeren en onze pijn, onze conflicten, onze diepe verlangens en onze teleurstellingen te doorstaan. Want oh man, dit doen is vermoeiend. Maar natuurlijk, niet het confronteren van de bagage, de pijn, de verlangens, de teleurstellingen, laat die dingen niet verdwijnen. We gaan er gewoon anders mee om. Pastors en kerkleiders horen over het mopperen tweedehands, horen over „sommige mensen” die meningen hebben, die boos zijn, die bang zijn voor de richting die dingen gaan, maar nooit van die mensen zelf horen. Covid heeft mensen een mooie kans gegeven om gewoon weg te glippen, eerst onopgemerkt totdat iemand erop wijst dat ze niet zijn teruggekeerd, waardoor kerkleiders zich afvroegen: „Waarom?” We communiceren maandenlang aangenaam met iemand voordat we ontdekken dat ze in feite behoorlijk boos zijn over iets wat we hebben gedaan of gezegd, waardoor we ons verward en onstabiel voelen. Nu, anders klinkt het alsof ik klaag, pastors zijn hier ook volkomen schuldig aan. Misschien wel meer. We hebben tenslotte banen aan de lijn. In conflicten leunen, iemand confronteren die ons gekwetst heeft, een moeilijke situatie aanpakken of gewoon onze mening geven over een controversiële zaak kan ronduit angstaanjagend zijn. Wie weet welke problemen dat zal opleveren? Het is niet zo dat pastors niet keer op keer verbrand zijn omdat ze hun gedachten over politieke zaken, Covid-beleid of menselijke seksualiteit delen. Nee, het is veel gemakkelijker om dingen los te laten (hoewel niemand ooit echt dingen laat gaan), om niet te spreken of uit te spreken, en gewoon door te gaan met preken, mensen in het ziekenhuis te bezoeken en mensen over het algemeen gepleit te houden voor de duur van onze aanstelling. Veel veiliger om te bewaken wat we zeggen, om onze gemeenten niet echt onszelf te geven (en is ons niet altijd verteld dat dit de wijze manier van handelen is?) Maar het probleem met het tegenhouden, niet naar het conflict gaan, niet over het probleem praten, is dat we mensen daardoor geen kans geven om te reageren. We stagneert elke mogelijkheid om door de moeilijkheid te gaan en naar een groter gevoel van verbinding en gemeenschap te gaan. We laten wrok sudderen en groeien. Een van de onderwerpen van het gesprek van vorige week met mijn vriend was mijn neiging om niet meteen te spreken als iets me dwars zit. Ik zit erop en verwerk het een paar dagen, en geef hem dan een perfect gepolijste uitleg over wat er mis is en waarom ik denk dat het gebeurt en wat ik denk dat we er aan kunnen doen. Het is niet verrassend dat dit niet zijn favoriete ding is. „Ik wil niet gepolijst”, zegt hij. „Geef me de kans om met jou in gesprek te gaan. Rol me daar niet van.” Hoeveel beroven we elkaar van goede, ware relatie en verbondenheid en erbij, door mensen niet toe te staan met ons in gesprek te gaan? Door niet eerlijk te zijn, niet in conflicten te leunen, door niet te zeggen wat we echt denken, door geen antwoord uit te nodigen? Is zo'n eerlijkheid en kwetsbaarheid vermoeiend? Heel erg wel. Is het nodig dat een kerkelijk lichaam gedijt? Ik geloof dat het zo is. Ben ik naïef om te denken dat zo'n eerlijkheid en kwetsbaarheid in een gemeente mogelijk is? Is er eigenlijk enige wijsheid om dingen tegen te houden? Zijn onze kerken gewoon te groot om zo'n soort intimiteit en gemeenschap te zoeken? Misschien. Of misschien zijn we uniek gepositioneerd om precies dat soort gemeenschap te zijn omdat we samengeroepen worden door een God die zegt: „Kom - laten we het uitleggen”, een God die ons uitnodigt tot een gesprek, die ons uitnodigt tot een relatie.