Wat is het Plan?

Ik heb veel empathie voor de Israëlieten de laatste tijd. Ze komen uit Egypte, voelen zich energiek en opgewonden en opgetogen en doodsbang. Ze zitten op adrenaline na het racen over de Rode Zee, ze voelen zich triomfantelijk nadat ze zien hoe hun vijand onder de golven wordt geveegd. En dan komen ze in de woestijn, en kijken naar Mozes, naar hun onbevreesde leider, degene die een directe lijn heeft naar Yahweh, degene die dit wonderbaarlijke ding heeft beheerd, en zij zeggen: „Oké man! Wat is het volgende? Wat is het plan? En Mozes kijkt naar hen. En haalt op. En de mensen... vinden dat niet leuk. We weten allemaal dat we de Israëlieten moeten beoordelen in deze situatie. O gij van weinig geloof! Maar ik moet je zeggen, ik heb medelijden met ze. Plannen zijn mooi. Ik wil graag dat mijn leiders een plan hebben. In het bijzonder zou ik op dit moment graag zien dat de leiders een soort plan hebben voor wanneer en hoe de grens heropent. Voor zover ik weet, bestaat zoiets niet. En ik weet niet zeker waarom. Het lijkt me dat een comité van mensen, ergens, zou kunnen gaan zitten om de basis te bepalen die we moeten halen voor fase één van heropening, en dan fase twee, en ze kunnen uitzoeken hoe die fasen eruit zouden zien, en dan kunnen ze ons vertellen wat dat plan is. Maar misschien is dit in feite best moeilijk, want vanaf nu bestaat zoiets niet. Dus degenen onder ons die onze familie al meer dan een jaar niet hebben gezien, die al meer dan een jaar niet thuis zijn geweest, die onze dierbaren al meer dan een jaar niet meer hebben vastgehouden, kunnen niets anders doen dan zitten en zich afvragen wanneer we dat zouden kunnen doen. En elke keer dat de grenssluiting zich uitstrekt op de 21e van elke maand, word ik een beetje verdrietiger en veel meer gefrustreerd. Ik heb een plan nodig. Ik moet weten dat we ergens naartoe werken. Nu — ik realiseer me dat gouverneurs en premiers en presidenten en premiers hun handen behoorlijk vol hebben met wat er gebeurt in hun eigen achtertuin, en ik zeuren over de grens is misschien een beetje egoïstisch gezien de staat van Covide zaken in beide Ontario en Michigan. Onze leiders proberen branden te blussen en crises van enorme omvang aan te pakken. Het is een baan waar ik niet jaloers op ben, en ongeacht mijn frustraties over hoe een deel ervan is afgehandeld, hebben de mensen die ons hier doorheen hebben geleid mijn diepe dank en respect. Maar ik vraag me af of — zelfs tijdens het reageren op de crises — een deel van wat leiders nu moeten doen is vooruit kijken. En een visioen uitwerpen. En spreken in een taal van hoop. Alles in de hoop inkaderen. Het voelt alsof het altijd andersom is geweest. „De vaccins lijken effectief te zijn! Maar we weten nog steeds niet of gevaccineerde mensen het virus kunnen overbrengen.” „Miljoenen mensen hebben goed gereageerd op J en J! Maar zes mensen hebben bloedstolsels, dus we pauzeren het. Ik snap het. We willen de kant van voorzichtigheid vergissen. Er zijn veel onbekenden en we moeten verstandig en voorzichtig zijn. Niemand wil het publiek in een vals gevoel van veiligheid en gebrek lokken. We hebben bewezen dat we het niet goed doen in het volgen van regels, zelfs als we dingen serieus nemen. Maar ik vraag me af of het omdraaien van het verhaal — als spreken in hoop, en meer tijd besteden aan het creëren van een visie voor de toekomst — ons in feite meer zou motiveren. Als we meer bereid zouden zijn om te stoppen als we tenminste wisten waar we naartoe werkten, als we doelen hadden, als we een plan hadden. Zouden we ons zorgen maken over hoeveel mensen het vaccin niet krijgen als het verhaal rond het vaccin veel feestelijker en hoopvoller was geweest dan het is geweest? Als het verhaal was meer „Kijk hoe geweldig dit is” en minder „Hier is alles wat fout zou kunnen gaan”? En dat doet me afvragen... besteden we vaak te veel tijd aan het focussen op wat er fout kan en kan gaan, en niet genoeg tijd om hoopvolle visioenen voor de toekomst te creëren? En belemmert dat ons vermogen om samen te werken om verandering tot stand te brengen? Zouden we misschien meer tractie krijgen van meer mensen als onze gesprekken over uitdagende en controversiële kwesties zouden worden omkaderd door meer hoop en minder angst, meer visie en minder angst, meer voorwaartse impuls en minder huidige schuld? Er moet ruimte zijn voor woede en treuren en eerlijkheid. Maar is dat te vaak waar het verhaal eindigt? Ik ben benieuwd wat je denkt. Het valt me op dat in de kerk, waar het ongelooflijk gemakkelijk zou zijn om ons te concentreren op het slechte, het lelijke en de zondige, in plaats daarvan worden we geroepen om alles wat we doen te kaderen door een toekomstvisie, door een eschatologische verbeelding, door hoop. „Dit is wat er komt,” zegt Jezus en Paulus en Johannes. „Dus hoe ga je nu leven?” In het seminarie leerden we altijd preken te beëindigen op een gratie noot, om altijd te eindigen met hoop. Enerzijds omdat die hoop de waarheid is. Maar ik denk ook omdat mensen beter reageren op hoop dan op angst of schuldgevoel. Hoop zal altijd de betere motivator zijn. Ik kan nu wel wat hoop gebruiken. Over een heleboel dingen. Ik kan wel een plan gebruiken.