vertederend, Moslim Millennial: Ramy

Listen To Article

Kan een vleiende, vaak falende, jonge moslimman de meest aansprekende weergave van 'religie' op de recente televisie presenteren? Een duizendjarige uit een allochtone familie in Noord-Jersey verlicht het kuilen pad naar betekenisvolle religie? Ramy, een komedie serie over Hulu, suggereert dat het antwoord „Ja!” is

Ramy is de hoofdrol van Ramy Youssef, zelf de zoon van Egyptische immigranten, een stand-up komiek en Golden Globe-winnaar. De critici vinden het geweldig. Het is een van de vele recente shows met Amerikanen van de eerste generatie die navigeren tussen hun traditionele, niet-christelijke religieuze achtergronden en de manieren en listen van de jonge volwassenheid. Maar ik ben niet echt op de hoogte in hip shows. Mijn kinderen zeiden dat ik op Ramy moest passen.

Ramy wil een vrome moslim zijn — oprecht en aandachtig. Maar veel van de tijd mislukken zijn beste bedoelingen. Hij is zwak. Hij neemt slechte beslissingen. Hij vindt geen steun van zijn medegelovigen.

Toch is Ramy een man naar ons eigen hart. Hij is sympathisch en grappig, ontspannen en verward. Dit maakt zijn religieuze zoektocht zo begrijpelijk en bewonderenswaardig. We hebben betrekking op zijn ware religieuze verlangens, evenals op alles wat hem struikelt.

Veel van de media-aandacht rond Ramy richt zich op de manier waarop de show moslims en Arabieren humaniseert. Waar genoeg. Maar de focus van de show ligt minder op de misverstanden of vijandigheid die moslims tegenkomen. In plaats daarvan gaat het meer om de zoektocht naar een trouwe moslim millennial in het moderne Amerika. Hoe moet je Ramadan observeren en een seksueel actieve alleenstaande man zijn? Hoe te leven met zowel het internet als de koran? Wat is archaïsch bijgeloof en wat is blijvende wijsheid? Wat is er gewoon van zijn cultuur, en wat is een echte religie die culturen en nationaliteit overstijgt? Dit zijn vragen die niet alleen worden gesteld door jonge moslims, maar ook door religieuze personen van alle soorten.

Identificeren met, wroeten voor, en houden van een jonge islamitische tv-personage die een aantal ernstige pecadillos heeft, veel van een seksuele aard? Het lijkt onwaarschijnlijk, maar toch werkt het. Misschien is het gewoon de kracht van Yousefs karakter en capaciteiten. Er is ook een goede cast, interessante personages, vers schrijven. Of ik vroeg me af of het omdat de islam een „minderheidsreligie” is in de VS dat we zo sympathiek Ramy's fragiele en falende geloof accepteren? Zeker, de islam krijgt zelden het voordeel van de twijfel in de populaire cultuur, maar werkt Ramy in de „exotische” hoek? Ik denk het niet. Zijn christelijke tv-personages ingesloten door onze culturele dominantie? Misschien is de overvloed aan negatieve portretaties van christenen in de popcultuur simpelweg te wijten aan de overvloed aan christenen. Eeuwenlang zijn er ontelbare critici en komieken die christenen effectief en hilarisch hebben gelampoterd.

Maar hebben we onszelf gelampoterd? En zo niet, waarom niet? Zijn christenen minder bereid om onze gebreken te bezitten en onszelf uit te lachen? Ramy kan geloof en falen bij elkaar houden op een manier die geloofwaardig, humoristisch en vertederend is. Als Ramy een christelijk personage was, zou hij dan als nep worden beschouwd? Zouden christenen zo'n dwalende zoeker accepteren als een van hun eigen kudde?

De show laat ook subtiel zien hoe de Amerikaanse consumerist-therapeutische religie de Amerikaanse islam geleidelijk verandert. Nadat Ramy en zijn moslimcollega's hun gebeden hebben zien opzeggen tijdens de Ramadan, vraagt een niet-moslimvriend Ramy om te bidden voor zijn door kanker getroffen moeder. Hij staat erop dat Ramy zingt, zelfs de naam van zijn moeder in de gebeden. Ramy's ochtendgebeden hebben weinig gemeen met het geïmproviseerde, gepersonaliseerde gebed dat de vriend verwacht. Maar niet in staat om dat over te brengen aan een moderne Amerikaan, zingt Ramy eindelijk een beetje onzin om de vriend tevreden te stellen.

Ramy verandert ook moskeeën. Hij laat onpersoonlijk en benauwd traditionalisme achter (cue the cliched, norse en gehaaste minister imam) voor de mystieke, ervaringsgerichte schoonheid van een Sufi Center, compleet met een stedelijke, glad gesproken sjeik. Het is duidelijk dat „kerkhoppen” of winkelen niet beperkt is tot degenen wiens religie kerken omvat.

Voor mij waren het de afleveringen waarin Ramy een meer plichtsgetrouwe en ijverige moslim leek te zijn die het minst overtuigend waren. De zweep van sluipende religie, glimmend succes en tweedimensionale personages — de manier waarop christenen te vaak het christendom portretteren — waren in de lucht. Het lijkt erop dat zegenheid moeilijk te portretteren is. Ik vreesde dat de serie op het punt stond de haai te springen. In plaats daarvan is het vernieuwd voor een ander seizoen.

In de strijd tussen traditie en smeltkroes wint de smeltkroes meestal — zowel op tv als in het echte leven. En dat is niet altijd een slechte zaak. Religies, culturele identiteiten, tradities kunnen wel wat trimmen. Het kan vernieuwing brengen. Dat kan allemaal iets grandischer zijn dan wat Ramy wil doen. Maar iemand zien proberen hun religie serieus te nemen is verfrissend en hoopvol voor mij.

Hoe u, als christen, de islam begrijpt of zelfs of de categorie van „religie” nuttig of juist is — dit zijn grotere vragen voor een andere dag, een andere blog. In deze COVID dagen, wanneer je op zoek bent naar iets kort en makkelijk te bekijken, iets grappigs maar toch inhoud, bekijk dan enkele afleveringen van Ramy.