|
Listen To Article
|
Wees stil, en weet dat ik God ben. Psalmen 46:10
Als ADHD lijder beken ik dat dit vers me altijd de heebie jeebies heeft gegeven. Op de middelbare school was ik het meisje dat op de achterste rij zat. Als een klasse duurde langer dan 8 seconden, mijn lichaam in opstand door trillen in actieve beweging. Been stuitert op en neer onder een bureau, snel genoeg om de vleugels van een kolibrie te evenaren.
„Beth Carroll, zit Stil”, mijn leraar Geometrie zou schelden van irritatie. Hoe hard ik ook probeerde, de kinetische energie van mijn hersenen kon mijn rusteloze lichaam niet stillen. Stilte vertegenwoordigde een staat die ik te gebrekkig was om te bereiken.
Vandaag infiltreert die boodschap meer dan alleen mijn zenuwachtige lichaam. Mijn ADHD gezelschap houden op volwassen leeftijd is mijn nieuwe vriend — angst. Wat ADHD met mijn lichaam deed, angst een-opgezwakt met mijn hersenen. Spiralende tornado's van „wat als” vernielen het landschap van mijn rationaliteit.
Wat als ik ontslagen word van mijn baan vanwege mijn gebrek aan organisatie? Wat als die muggenbeet eigenlijk een spinbeet was, of erger een bruine kluizenspin beet? Wat als ik per ongeluk E. coli geregen romaine sla eet, ondanks dat het wordt teruggeroepen? Wat als ik vergeet om mijn handen te wassen nadat ik naar de supermarkt ging en gedachteloos een stuk Romaine sla van mijn tanden pluk? Wat als iemand van wie ik hou het virus krijgt? Wat als het leven nooit weer normaal wordt? Wat als ik echt ziek word en er geen plaats in het ziekenhuis is voor mij?
Wat als, wat als, wat als, wat als.
Dit alles is genoeg om mezelf in quarantaine te zetten in mijn donkere slaapkamer, mezelf distantiëren van mijn hersenen en maatschappij.
Als stilstaan de vereiste is om God te kennen, welke hoop is er dan voor iemand met mieren in haar broek en in haar hoofd?
Soms heb ik geluk en een behulpzame „wat als” plant zich stevig in mijn hersenen. Gisteren was zo'n dag.
Wat als dit soort stilte niets te maken heeft met mijn vermogen om mezelf rustig en rustig te centreren zodat God aan mij geopenbaard wordt, maar eigenlijk iets heel anders betekent?
Ik ging naar Psalm 46 om het zelf te zien. In deze psalm is ramp overal. Er zijn aardbevingen en tsunami's. De grondslagen van de aarde worden geschud en er bestaat een dreiging dat onze schepping ongedaan wordt gemaakt. De instabiliteit in het politieke gebied is net zo ernstig. Naties zijn in opschudding. Koninkrijken wankelen. De maatschappij zoals die bekend is staat op de rand van instorting. Klinkt griezelig bekend?
Toch zegt Psalm 46: „God is onze toevluchtsoord en kracht, een zeer aanwezige hulp in moeilijkheden. Daarom zullen wij niet vrezen, hoewel de aarde zou moeten veranderen.” Twee woorden sprongen op me uit: „wij” en „angst.”
Nieuwsflash: de toekomst van het overleven van de aarde zit niet op mijn schouders. Het lot van de mensheid ligt niet in de handen van een eenzame viroloog die zich verschuilt in een lab om een immunisatie te vinden. De oplossing voor een corrupt politiek systeem ligt niet in het ruilen van een oranjeharige leider tegen een ander. De toekomst van de wereld hangt er niet van af dat iemand van ons stil zit en God kent.
Onze verlossing ligt in het zien van de tumult, vernietiging, dood, wanhoop, ziekte en disfunctie in ons en om ons heen en wetende dat we hier samen in kunnen staan. Zelfs als we in onze aparte huizen worden gehouden, kijken we naar wat God om ons heen doet, voor ons, en vooral met ons.
Om stil te zijn en God te kennen, is God toestaan om de collectieve angst en innerlijke eekhoorn in ons hart te vestigen, zelfs wanneer de media ons aanzetten tot angst. We kunnen weten dat in zo'n kosmische brokenheid, God ons nog steeds kiest en de schepping kiest.
Dit is geen stilte die we verzamelen zodat we onszelf kunnen belasten om God te horen en te kennen. Deze stilte is het ontzag dat ons opslokt als we de transformatie mogelijk zien als we denken en ons voorstellen als gemeenschappen en gemeenten en niet als eenlingen. We weten nog steeds niet over Gods liefde en macht. Het is een bewustzijn van Gods kracht en liefde dat ons stilstaat.
Wat als dit seizoen er een is waar de kerk opnieuw wordt uitgevonden? Wat als onze beperkte grenzen onbeperkte mogelijkheden tot stand brengen in relaties, creativiteit en eenheid? Wat als deze huidige tijd niet bedoeld is voor de vernietiging van de schepping, maar eigenlijk de geboorteweeën van iets verlost? Wat als we geroepen worden om onze gaven op nieuwe en opwindende manieren te verbinden met de pijn om ons heen?
Wat als? Wat als? Wat als? Wat als?
Ik denk dat deze vragen de moeite waard zijn om de antwoorden te horen, zelfs met onze zenuwachtige harten, lichamen en geesten.
Well said Beth. Well said!
Magnificent. It is hard to let God be God.
Be blessed,
Mark
Loved the phrase: “What hope is there for someone with ants in her pants?” … well said … thank you.
Thank you, Beth. I too have an inner squirrel.
What if we are just called to lament, what would that look and sound like? What kind of church would we become if we were better at lamenting?
This is good, and helps me reflect on my own soul, and this kind of meditation is one of the reasons I like this blog.
Thank you for this Beth!
Thanks, Beth, for a thoughtful article. I think most of us had some form of insecurity, as young people. Some of us were better at hiding our self doubts than others. I remember well, my two sons telling us as parents the reason they got C’s and D’s in high school was they simply were not smart and they were destined to get low grades. That was okay with them in high school because their sole aspiration was to be professional skateboarders. But then in his final year of high school I overheard the oldest telling his younger brother (a year behind him) that he learned the secret to getting good grades. It was, “just listen carefully to your teachers; you have to be in class anyway, so listen instead of daydreaming of skateboarding.” For him, it was, be still and listen to your teachers. And it worked for him. He was on the honor roll for the rest of his high school career. And today both sons are very successful in their professional endeavors. My sons, like myself, were late learners. I wish my brothers had given me the same advise as a high schooler. But we, mostly, get over many of our youthful insecurities and find a measure of success as we get older. Your article reflects a similar success.
Just a small matter. Even though social media isn’t always positive, by far and beyond, I hear more positivity for the eventual good future of our nation and world. I hear a lot of good will being shared by a variety of people and a lot of confidence that this endemic will be overcome in time through the combined efforts of many. A little positivity goes a long way. Thanks, Beth.
I am a member of a neighboring church, Pillar, but I don’t think we have ever met. But if your “ants in the pants” personality allows/inspires blogs like this one, praise God. I like it. I like it. And it comforts me in this difficult time. I hope to read more of these from you, words written with legs shaking.
Oh dear Beth.
Thank you.
“We do not still ourselves to know of God’s love and power. It is an awareness of God’s power and love that stills us.” The psalmist would shout her fullest agreement! As do I.
Thanks, sister in Christ.
THIS! ALL. OF. THIS! So So good! In this season of grief and isolation, reading encouraging words like this are so so helpful! A friend of mines posted this of FB and it was exactly the reminder I needed! I should also add, when grieving, (I lost my dad this week) I enjoy some comic relief mixed in with truths, so I appreciated this line “The solution to a corrupt political system does not lie in exchanging one orange-haired leader for another. ” AMEN!