|
Listen To Article
|
Ik ben een vrij regelmatige bloeddonor.
Bij een recente donatie kwam ik een kennis tegen. Niet echt een vriend, maar een goede kerel, geniaal, uitbundig. Een doorgaande secularist. Op de een of andere manier in onze ontmoetingen komt dat altijd over. Niet op een agressieve manier, maar ik voel het.
We praatten terwijl we wachtten om gebeld te worden. Ook hij doneert regelmatig. Hij is vooral waardevol met een zeldzame bloedgroep. Aan de muur werd verschillende swag weergegeven die het bloedcentrum biedt aan regelmatige donoren. Je verdient punten per donatie en kunt ze inwisselen voor tshirts, hoeden, koelers en tuinstoelen.
„Ik kan me niet voorstellen dat iemand die regelmatig doneert eigenlijk gemotiveerd is door een verlangen naar het t-shirt dat ze zouden kunnen krijgen,” zei ik, misschien afwijzend.
Hij heeft me tegengewerkt en gecorrigeerd. „Oh, ik draag zeker de shirts om anderen aan te moedigen ook te geven.”
„Hmmm,” zei ik, onder de indruk, maar niet overtuigd dat ik er een zou dragen.
Een paar ogenblikken later reikte hij in zijn zak om zijn telefoon op te halen. „Ik moet je klaarmaken. Ik neem altijd een selfie om te posten op social media als ik doneer. Ik hoop dat het anderen eraan herinnert om hetzelfde te doen.”
Ik knikte, een beetje stomverbaasd. Dat zou ik nooit overwegen.
Deze seculiere man is een evangelist voor het doneren van bloed. Hij gelooft dat het goed en de moeite waard is. Hij wil het anderen laten weten.
Waarom ben ik zo anders? Extravert versus introvert? Waarschijnlijk wel. Verschillende temperamenten.
Ik kan wijzen op een aantal bijbelse en theologische redenen. „Laat je linkerhand niet weten wat je rechterhand doet.” Een Nederlands Gereformeerde ethos die geen aandacht op zichzelf trekt, dat zich ongemakkelijk voelt met lofbetuigingen om goed te doen.
Door naar dit soort redenen te wijzen, heb ik het gevoel dat ik mezelf een rustig compliment geef en hem een achterlijke swat. Mijn terughoudendheid of stoïcisme of nederigheid of wat het ook is, maakt me beter dan hem. Ah, de ironie. Onzin.
Dit alles wervelt in mijn hoofd tijdens onze jaarlijkse fondsenwerving week in The Twelve and Reformed Journal.
Hoe de vlag zwaaien voor iets wat de moeite waard is? Hoe om ondersteuning te vragen? Hoe je je niet grijpend en zelfbevorderend voelt?
Ik ben me altijd bewust van het feit dat we Jemenitische kinderen niet voeden of de daklozen in uw stad huisvesten. Ik ben me er ook van bewust dat je deze blog elke dag kunt blijven lezen, of je nu doneert of niet. We zijn allemaal te goed geworden in het afstemmen van beroepen.
Desalniettemin...
We hopen dat we voeden uw hart en geest.We hopen dat we u eraan herinneren dat er anderen die er zijn die een aantal van uw zorgen en prioriteiten te delen.We hopen dat we een druppel genade, een vleugje goedheid in uw dag.We hopen dat we bouwen een gevoel van verbondenheid en gemeenschap.En we hopen dat dit iets waard is voor u.
We hebben financiële steun nodig.
Ook al zijn we vrijwilligers, er zijn altijd operationele kosten. Daarom moedigen we je vooral aan om op consistente basis te doneren, zelfs $5 per maand. Bovendien hebben we hoop en plannen voor veel meer dan een dagelijkse blog—een grotere Reformed Journal-website, langere, diverse essays, forums, podcasts, video-inhoud, face-to-face bijeenkomsten. En dit zal zeker kosten.
Met andere woorden, geef vandaag!
Doneren is eenvoudig.Zoek een blauwe knop met het label Doneren in de rechterbovenhoek of onderste midden van het scherm. Klik en voila! Een terugkerende, maandelijkse donatie zou geweldig zijn — $5 per maand? Dank je wel.
