Herinneringen aan gevechten

Listen To Article

Wat betekent Memorial Day voor jou? Ik heb nog nooit in de strijdkrachten gediend of deelgenomen aan een oorlog, maar als student geschiedenis en liefhebber van boeken heb ik veel verslagen gelezen van veteranen, oorlogen, veldslagen, overlevenden en niet-strijders. In mei 2022 moeten we oorlog en gewapende conflicten nog elimineren. En zo gaan de verhalen verder. Voor Memorial Day luister ik liever naar andere stemmen, reflecteren en nadenken. StoryCorps is een project waarbij mensen elkaar kunnen interviewen en hun verhalen kunnen vastleggen, die worden gearchiveerd in de Library of Congress. Ik vond Hartmut's verhaal ontroerend en nodig je uit om met eigen stem naar zijn woorden te luisteren via de link hier (of je kunt het transcript hieronder lezen) :Na zijn afstuderen aan West Point in 1967 kreeg Hartmut Lau de keuze om zijn actieve dienst te vervullen in de Verenigde Staten of Europa. Hij bood zich vrijwillig aan om naar Vietnam te gaan.Nu de VS haar betrokkenheid bij de oorlog in Vietnam escaleerde, en het ontwerp nog twee jaar verwijderd, trad Hartmut toe tot de 9th Infantry Division van het leger tijdens een van de ergste gevechtsjaren van de oorlog. In 1968 piekten Amerikaanse slachtoffers op 16.899 en 29 van Hartmut's 589 mede-cadetten uit de klasse van '67 werden gedood. In 1991, na 24 jaar dienst, ging Hartmut met pensioen op de rang van kolonel nadat hij de Silver Star Medal, de Bronze Star Medal en het Purple Heart had gekregen. Vijf jaar later ontmoette hij zijn vrouw Barbara. In de loop van hun 20-jarig huwelijk heeft hij met haar verhalen gedeeld over zijn tijd op West Point, maar Hartmut had Barbara nog nooit eerder gesproken over zijn dienst tijdens de oorlog in Vietnam - totdat ze naar StoryCorps kwamen. Oorspronkelijk uitgezonden op 11 november 2016, op NPR's Morning EditionTranscript:Hartmut Lau (HL) en Barbara Lau (BL) BL: Je hebt veel verteld over West Point. Maar je hebt me nooit iets verteld over Vietnam.

HL: Je voert de missie uit die je krijgt. Je doet je werk en dan presteer je goed of niet.

BL: Je zegt deze dingen zo feitelijk, alsof je het over iemand anders hebt en toch was je er.

HL: Er gebeuren veel dingen in je leven.

BL: Dat doen ze.

HL: Ik heb een echt vreselijke herinnering uit Vietnam. Het was in een van die tijden, weet je, toen de s* en $ de ventilator raken. En in het midden ervan schreeuwt een van de soldaten tegen me: „Achter je!” En ik draaide rond en ik had een M16, en ik zag deze man en ik vermoordde hem. En nadat hij ten onder ging, raakte het mijn bewustzijn dat hij zijn handen omhoog had en zich wilde overgeven.

Wat we altijd deden, is kijken naar de lichamen van de Vietnamezen die we hebben vermoord, omdat we op zoek zijn naar kaarten, papieren, alles van intelligentiewaarde. Maar ik ging niet naar dat lichaam kijken. Je weet wanneer je daar bent en je gaat door zakken op een lijk en je haalt een dagboek tevoorschijn en je opent het, en het heeft een foto van een vrouw en een baby. Weet je...

Ik kon het niet doen.

BL: Je was er tijdens het ergste, en toch kwam je thuis, althans naar mijn manier van denken, volkomen normaal.

HL: Ik bedoel, je praat over geen impact, maar ik kan mijn ogen sluiten en die man zien instorten met zijn handen omhoog. En ik denk vaak aan dat kind.

Wat je ook doet op deze Memorial Day, ik hoop dat je in staat bent om te luisteren, na te denken en na te denken. Hartmut Lau en Barbara Lau, StoryCorps;