Heiligdom

Taizé European Meeting, Rome, Nieuwjaar 2013-14

In de kathedraal steekt ze een kaars aan met een lange gele taper, haar rug naar ons, uitgenodigd indringers op haar drie jarige verdriet.De kerk hoek is donker, behalve voor de gloed van elke votiefdie flikkert met de herinneringen van zielen nog steeds geliefd.Over ons woont St. Ignatius (voor wie de broer was genoemd) nog steeds de muren en plafonds, voortdurend gevangen in handelingen van dienst en boete.Op het plafond als hij drijft, opgehangen voor de gastvrije armen van een hemelse Jezus omringd door heiligen in rood en goud en blauw.De broer leefde ook op, natuurlijk, na het ongeluk, na het telefoontje op een nieuwjaarsdag.Hij leefde op , maar niet in dit leven .Hij is een van die heiligen nu in rood en goud en blauw, en wij — de heiligen beneden — staan achter haar in deze oude Romeinse kerk zoals ze zich herinnert en bidt en, draaiend, glimlacht een zachte glimlach door tranen, en wij drieën lopen uit die oude kathedraal die, voor mijn vriend, een heiligdom is geweest .

De dag erna zitten we naast elkaar, knieën dicht bij onze borst, op de harde tegel van San Giovanni in Laterano.Er zijn hier ook heiligen, hoewel van een steviger bouw.Ze zweven niet zozeer als toren, gebeitelde ogen naar beneden staren vanuit hun niche beveiliging, bovenop plinten zelf groter dan de ineengedoken massa hieronder.Onze ruggen rusten tegen een van deze stenen reuzen — Bartholomew of Paul Us of John of wie dan ook - en we zingen rustig met de andere pelgrims: „Confitemini Domino, quoniam bonus.” Naast mij huilt hij. Pas later leer ik waarom.Hij huilt omdat hij anders is en het niet langer kan ontkennen, aangetrokken tot de verkeerde soort, een buitenstaander nu in zijn eigen kleine familie van heiligen.Onder de onwankelbare ogen van Bartholomew of Paul of Johannes of wie dan ook, vraagt hij zich af hoe hij zal worden verwelkomd en ontvangen, door de heiligen hieronder, door Jezus in zijn hemel, door de heiligen erboven in rood en goud en blauw. Wanneer de gebeden eindigen, lachen we niet of spreken we niet als we onszelf van de koude, harde tegel kraken en ontsnappen aan de blikken van die stenen heiligen en deze plek achterlaten die voor mijn vriend geen toevluchtsoord is geweest.

Hij vertelt me dit alles terwijl we wachten op de bus die ons naar buiten de stad naar de catacomben zal brengen. Hier lopen we op de zachte aarden vloer van dit enorme doolhof van tunnelswaar nissen in de muren ook ooit hielden heiligen, hoewel van minder duurzame samenstelling dan die in de kathedraal.En toch de kunst op de muren — niet Ignatius maar een ichthus - herinnert me eraan zoals het hen herinnerde: deze heiligen nog leven.We zijn verborgen in deze plaats, mijn vrienden en ik.Niet voor verdriet of angst, maar in heilig ontzag, als we zachtjes onze weg banen door de koele lucht en warm licht gegooid door schansen op elk gebeeldhouwde bed van rustdat maakt deze plek, voor elke heilige, een laatste wenkende hallinto sanctuary.