Kijk lager

Soms is er alleen maar één zin in een commentaar nodig om de richting te bepalen voor een preek.Vorige week was het deze zin uit Bill Arnold's NIV Application Commentary op het verhaal van David en Goliath: „De filosofie van de Nabije Oosten maakte militaire kracht gelijk aan de godheid van een natie. De meeste polytheïsten in de oudheid gingen ervan uit dat elke natie die een andere natie veroverde, dit deed vanwege een superieure god... Israëls vijanden gingen ervan uit dat Jahweh slechts een god van de heuvels was en geen god van de valleien. ' Arnold verwijst naar 1 Koningen 20:23-28, waar de Aramese soldaten, verslagen door koning Achab op de bergen van Samaria, hun koning vertellen: „Hun goden zijn goden van de heuvels, en dus waren ze sterker dan wij; maar laten we tegen hen vechten in de vlakte, en zeker zullen we sterker zijn dan zij.” wanneer een reus van een man de Vallei van Elah binnenstapt en de Israëlieten de God van Israël uitdaagt en de Israëlieten uitdaagt tot een duel. De Israëlieten beven in angst. Veertig dagen lang weigeren ze om naar buiten te gaan en Goliath te ontmoeten. Dat doet me afvragen of ze de verhalen geloofden die hun vijanden over Jahweh vertelden. Als ze ook dachten dat God geen God van de valleien was. Als ze dachten dat God niet voor hen aanwezig zou zijn, of krachtig genoeg om hen te helpen, in die vallei. Het is makkelijk genoeg om te geloven dat God geen God van de valleien is. Immers, als hij machtig was in de vallei, als hij aanwezig was in de vallei, zou hij ons dan niet hebben verhinderd om in de vallei te zijn? Haalden we uit de valleien van eindeloze kankerbehandelingen, constante pijn, verlammende depressie, gebroken relaties, angst, schuld, verdriet? Als we in die valleien zijn, veranderen onze woede, angst en wanhoop in reuzen — het enige wat we kunnen zien — ons bespotten en bespotten. „Waar is je God? Is hij niet krachtig genoeg om je hier te redden?” Een paar weken geleden deed een jonge vrouw auditie voor America's Got Talent, en hoewel haar stem ongelooflijk is, is het haar verhaal dat de aandacht van het land trok. Jane Marczewski, die bij Nightbirde komt, kreeg de diagnose kanker in de herfst en vertelde dat ze stervende was. Toen zei haar man dat hij niet meer van haar hield. En hoewel ze tegen de kanker vocht en het uiteindelijk versloeg, liet het trauma van die maanden en al dat verlies haar op een donkere plek achter. In een vallei. „Ik heb drie maanden tegen de muur gestaan”, schrijft ze in een gastpost op de blog van Ann Voskamp. „Op nachten dat ik niet kon slapen, lag ik als een insect in het bad en keek ik naar mijn reflectie in de doucheknop. Ik heb overgegeven tot ik hol was. Ik rolde op onder mijn badjas op de tegel.” Verlies van liefde, verlies van normaal, angst om te sterven, de pijn van ziekte. Als er ooit een vallei was, dan was dit het. Maar ze gaf God niet op. Hij is niet gestopt met zoeken, zelfs niet te midden van haar pijn. Ze heeft op zijn deur geslagen. schreeuwen. Schreeuwend. Huilen. „Noem me bitter als je wilt” schrijft ze, „dat is eerlijk. Tel me bij de boze, de cynische, de beledigde, de verharde. Maar tel me ook bij de vrienden van God. Want ik heb hem in zeldzame vorm gezien. Ik heb Zijn uitademing gevoeld, in Zijn schaduw gelegd, geknepen om de boodschap te lezen die Hij voor mij schreef in de grout: „Ik ben ook verdrietig.” „Ik kijk hard naar de antwoorden op de gebeden die ik niet heb gebeden. Ik zoek naar het barmhartige brood dat Hij beloofde elke ochtend vers te bakken. De Israëlieten noemden het manna, wat betekent „wat is het? Dat is dezelfde vraag die ik stel — telkens opnieuw. Er is hier ergens genade, maar wat is het? Wat is het? Wat is het? „Ik zie genade in het stoffige zonlicht dat de bomen schetst, in de kromme handen van mijn moeder, in de deken die mijn vriend voor mij heeft achtergelaten, in de harmonie van de windgong. Het is niet de genade waar ik om vroeg, maar het is toch barmhartigheid. „Dus noem me vervloekt, noem me verloren, noem me minachtend. Maar dat is nog niet alles. Noem me gekozen, gezegend, gewild. Noem me degene aan wie God zijn geheimen fluistert. Ik ben degene wiens buik gevuld is met broden van barmhartigheid die voor mij verborgen waren. „Ik heb gehoord dat sommige mensen God niet kunnen zien omdat ze er niet laag genoeg uitzien, en dat is waar. Kijk lager. „God is op de badkamervloer.” Toen David — gevuld met de Geest — Ik trok de Vallei van Elah in, hij keek lager. Hij kon verder kijken dan de hopeloosheid van de situatie, niet door naar de reus te kijken, maar door naar beneden te kijken in een stroombed, waar hij vijf gladde stenen vond. „Bidden van barmhartigheid die voor mij verborgen waren.” Verrassende, onverwachte, kleine geschenken van barmhartigheid, tekenen van de aanwezigheid van God. Niet de genade die de Israëlieten verwachtten. Maar toch barmhartigheid. En die barmhartigheid ontmoet ons in onze valleien — niet altijd kijken zoals we hadden verwacht, maar toch barmhartigheid — en geeft ons de kracht en de hoop om de reuzen te confronteren die bespotten en jeren, en om zelfs maar een gefluisterde verklaring te geven: „Mijn God is hier, met mij, in de vallei. In de tegelvoeg. Om mij genade genoeg te geven om deze dag te ontmoeten.” En dus kon David, jaren na zijn confrontatie met Goliath, deze woorden schrijven: „Hoewel ik door de vallei van de schaduw des doods loop, zal ik geen kwaad vrezen. Want je bent met mij mee. Je hengel en je personeel, ze troosten me. „Je bereidt een tafel voor me in het bijzijn van mijn vijanden; je zalft mijn hoofd met olie; mijn beker loopt over. Voorwaar, goedheid en barmhartigheid zullen mij alle dagen van mijn leven volgen, en ik zal eeuwig in het huis van de Heer wonen.” God is God van de vallei. Soms moeten we alleen maar lager kijken om hem te zien.