De dag erna

Om de openingszin van de New York Times van 21 januari 1861 aan te passen: „De dag waarop iedereen met zoveel angst en belangstelling heeft gekeken is gekomen en voorbij gegaan. Joe Biden is ingehuldigd, en 'alles is goed'.” Die zin verwees oorspronkelijk naar de inauguratie van Abraham Lincoln, een gebeurtenis die plaatsvond in het midden van de afscheiding door verschillende zuidelijke staten. Angst voor gewapende menigten die de ceremonie verstoren en een complot om Lincoln te doden dwong hem die ochtend de stad in te sluipen. Straten werden geblokkeerd, soldaten flankeerden Lincoln aan alle kanten, en het evenement ging verder met velen hield hun adem in. De volgende ochtend lieten ze die adem weer uitademen zoals de Times schreef: 'alles is goed'. Natuurlijk was alles niet goed op 21 januari 1861. De inauguratie is misschien vlot verlopen, maar het land werd nog steeds opgejaagd door verdeeldheid, onrecht en diepe ideologische vijandigheid. De volgende vier jaar was getuige van een oorlog waarvan de slachtoffers in de minderheid waren van alle andere Amerikaanse gevochten oorlogen gecombineerd. Inhuldigingen signaleren verandering, ze worden gezien als een nieuw begin... maar, net als resoluties gemaakt op 31 december, wat echt telt is wat er gebeurt op de dag — de dagen erna. Dat hangt grotendeels af van wat er de dagen ervoor heeft plaatsgevonden. Terwijl velen gisteren een zucht van opluchting uitzochten, werden we de dag daarna nog wakker in een wereld, in een land, vol verdeeldheid, onrecht en diepe ideologische vijandigheid. Facebook zat vol commentaar en inzichten gisteren, en een bericht voelde bijzonder resonant: de observatie van sommige geestelijken dat president Biden „grote Interim Pastor energie” heeft. Veel van onze kerken hebben schismes en tegenslagen, crises en conflicten doorgemaakt. Pastors vertrekken, leden vertrekken, raden komen in elkaar, en de kerk is overgebleven met een hoop pijn, een hele hoop verdeeldheid en een hele hoop verdriet. Het vereist de juiste pastoor — zachtaardig, mededogend, wijs, geduldig, prikkelend — om gemeenten de ruimte en het gereedschap te geven om eerlijk met elkaar te spreken, om hun pijn, angsten en hoop te noemen, om hun gemeenschappelijke liefde te herontdekken, en om te onthouden wie ze zijn in Christus. Natuurlijk is Joe Biden geen pastoor. Hij voert een agenda in die verder gaat dan het verenigen van het land, een agenda die ik weet dat veel mensen begroeten met angst, bezorgdheid, zelfs wanhoop. Maar ik denk dat, ongeacht de politieke overtuiging, de meesten van ons het erover eens zijn dat Biden op dit moment het juiste temperament heeft. Zijn mededogen, zijn zachtaardige houding, zijn eigen strijd en verlies, hebben hem uitgerust om te zijn wat ik hoop dat hij zal zijn voor dit land — een leider die ons helpt met elkaar te spreken in waarheid, liefde en nederigheid. En als Biden die persoon is — als hij, onvolmaakt hoewel hij ongetwijfeld zal zijn, is hij in staat om ruimte te creëren voor harde en gezond gesprek, voor het bereiken van gangpaden en over muren, dan is het aan ons om van dit moment gebruik te maken en het werk erin te zetten. Op welke kleine manieren we ook kunnen, waar we maar kunnen. Het is verleidelijk om de last van dit moment, de hoop op verandering, te leggen op federale werknemers, wetten en rekeningen, op presidenten en vice-presidenten, op administratieve veranderingen. Maar ik word vandaag herinnerd aan een brief geschreven door de Amerikaanse filosoof William James in 1899, waarin hij schreef: „Ik ben tegen grootsheid en grootheid in al hun vormen, en met de onzichtbare moleculaire morele krachten die van individu tot individu werken, stelen door de gaten van de wereld zoals zoveel zachte wortels, of zoals de capillaire leegdruipen van water, en toch het schuren van de moeilijkste monumenten van de trots van de mens, als je ze de tijd geeft.” Soms heb je grootsheid en grootheid nodig. Inhuldigingen en nationale bewegingen en ingrijpende hervormingen hebben hun plaats. Maar wat ik vandaag in dit citaat hoor, de dag erna, is de herinnering dat we niet mogen vergeten dat zelfs de kleinste acties een groot effect kunnen hebben. En als ik James een beetje mag omleiden, word ik herinnerd aan de grote belofte dat we niet op onze eigen kracht vertrouwen, maar op de kracht van de Geest om te nemen wat we onbeduidend zouden kunnen achten en het op machtige manieren gebruiken in het Koninkrijk Gods. En zo staat de Kerk op de dag erna weer op en wordt hij opnieuw opgeroepen tot het werk van het Koninkrijk. Dat werk zal op veel dingen lijken. Het zal lijken op berouw, zowel van onze individuele trots, vijandigheid en oordeel als van de collectieve medeplichtigheid van de kerk aan het bevorderen van een evangelie dat niet het onze is. Het zal eruitzien als verdriet, als we klagen over het verlies van vriendschappen en relaties, het verlies van hoop, het verlies van de liefde die we ooit hadden voor het land, de gemeenschap of de gemeente. Het zal eruit zien als waarheidsprekende, terwijl we onrecht oproepen en vasthouden aan wat juist is, onder degenen met wie we het niet eens zijn, en misschien nog belangrijker, onder degenen die we als vrienden tellen. Het zal eruit zien als kwetsbaarheid, terwijl we eerlijk spreken over onze angsten en onze hoop. Het zal eruit zien als nederigheid, als we proberen om de andere te begrijpen.Bovenal zal het rommelig kijken. We zijn tenslotte slechts een mens. We zullen geen grote utopie bereiken, we zullen niet elk probleem oplossen, we zullen niet elke relatie herstellen. Dat doen we niet omdat we dat niet kunnen. De mensen van God hebben die les geleerd van de eerste beet van de appel. Maar we kunnen reageren op de oproep van het Evangelie om gerechtigheid te doen, genade lief te hebben en nederigheid te wandelen, hoe onvolmaakt onze reactie ook mag zijn. We kunnen erop vertrouwen dat de Geest aan het werk is in ons, in onze gemeenschappen, in onze kerken en in onze landen, en we kunnen moedig zijn om te volgen waar het naar toe leidt. We kunnen ons leven volgen na degene die het Koninkrijk van God inhuldigde, een koninkrijk dat zoveel groter is dan de Verenigde Staten, dan Noord-Amerika, dan de westerse wereld, dan enig beeld dat we in ons hoofd zouden kunnen houden. Een koninkrijk waarin op een dag alles inderdaad goed zal zijn. En als we onze eigen zwakheid kennen, kunnen we ons leven en onze arbeid baden in gebed. Gebeden voor vrede, gebeden voor eenheid, gebeden voor liefde.Heer, maak me een instrument van uw vrede:waar haat is, laat me liefde zaaien; waar sprake is van letsel, pardon; waar sprake is van twijfel, geloof waar wanhoop is, hoop; waar er duisternis is, licht; waar sprake is van verdriet, vreugde.o goddelijke Meester, geef dat ik mag nietzozeer proberen om consoledas te zijn om te troosten, om begrepen te worden als te begrijpen, geliefd te zijn als liefde.Want het is in het geven dat we ontvangen, het is in gratie dat we worden vergeven, en het is in sterven dat we geboren zijn tot het eeuwige leven.Amen.