Herleden

Listen To Article

Ik ga even opscheppen over mijn gemeente.

Het was mijn verjaardag op zondag. Ik, net als velen wier verjaardag valt tijdens deze quarantaineperiode, verwachtte een rustige dag. Ik ging werken aan een paper voor mijn THM les (ik weet het — op Zondag, maar doen dagen er echt meer toe?) , bel mijn familie, en neem een glas wijn.

Vorige week zei mijn vriend (een van de weinige mensen die ik tegenwoordig zie) dat ze me ontbijt wilde brengen. Een traktatie! Ze kwam om 9:30 (omdat #quarantime) en ging verder met het nemen van haar busje en zette op mijn oprit een opklapbare tafel, ligstoelen, een geruit tafelkleed, vaas met bloemen, melkstoomboot voor lattés, en spek.

„Je weet toch dat ik een tafel en stoelen op mijn achterdek heb?”

„Het is quarantaine. We gaan er wat plezier mee hebben.”

Eerlijk genoeg.

Dus daar waren we, lachend en koffie drinken in de lichte zon, zwaaiend naar de buren terwijl ze hun honden uitliepen, en dit zou al een betere verjaardag worden dan ik dacht. Om tien uur tolden de kerkklokken aan de overkant van de straat.

„Tijd voor de kerk!” Ik maakte een grapje. En dan serieuzer: „Vreemd om mensen nu niet te zien.”

Op dat moment, een paar straten verderop in de straat, begonnen de sirenes van een politieauto te jammeren terwijl de lichten flitsen.

Ik was er vrij zeker van dat we problemen zouden krijgen omdat we samen eten op mijn oprit.

Emily zegt, „Misschien wordt er iemand aangehouden. We moeten gaan kijken.” Een nogal ongemakkelijk ding om te observeren, dacht ik, maar ik kreeg het.

We kwamen niet in de problemen. De politieauto stond aan de voorkant van een parade van ongeveer vijftig auto's, uitgestrekt langs de weg, gevuld met mijn mooie, prachtige, geliefde parochianen, ballonnen die achter hen vliegen en posterboard verjaardagskaarten opknoping uit gerolde ramen waaruit sommigen gooiden snoep als ze passeerden, omdat geen Grand Haven parade is compleet zonder snoep wordt geslagen in de gezichten van de toeschouwer.

Eén voor één passeerden ze en toerde en zwaaiden ze en riepen: „Gelukkige verjaardag!” Iemand speelde het lied zelfs op een trompet.

Het was verbazingwekkend. Adembenemend. Het kostte me uren om te herstellen. Mijn krant is niet geschreven.

Mijn 29ste verjaardag, in plaats van in de boeken te gaan als een van de meest trieste verjaardagen ooit, zal worden herinnerd als een van de beste verjaardagen ooit.

Ik heb dit ook van anderen gehoord. Mensen worden gevierd op nieuwe en heerlijke manieren. Mensen sturen meer kaarten dan voorheen. De telefoon gaat vaker. Families die één keer per maand praatten, praten wekelijks. Families die wekelijks praatten, komen om de dag in. Ik weet dat mijn eigen week gevuld is met FaceTimes en HouseSeparties en Zooms en MarcoColos met vrienden en uitgebreide familie die ik anders zou praten met een paar keer per jaar, en nu ben het controleren met regelmatig.

Het is niet alsof we niet om mensen gaven voor dit alles. Maar ik denk dat onze veronderstellingen veranderd zijn.

Misschien dachten we dat iemand anders ervoor zou zorgen dat mensen zich speciaal en gevierd en geliefd voelen. „Iemand anders zal ze een kaart sturen. Ik weet zeker dat ze al een feest gepland hebben. Hun dag is waarschijnlijk zo vol met telefoontjes en bezoekers, dat ik ze niet uitgeput wil maken.” Ik weet dat ik deze excuses vele malen heb gemaakt.

Maar nu gaan we ervan uit dat mensen verjaardagen of jubilea, of zelfs hun reguliere dinsdagavond, er niet uit zullen zien alsof ze het zich hadden voorgesteld. We gaan ervan uit dat mensen geïsoleerd worden, afgesneden, gescheiden worden van de mensen waar ze van houden. Dus we stappen op. We vullen de leegte. We leven in de gemeenschap.

De krant waar ik op mijn verjaardag niet aan werkte, gaat over de liturgische kerkwetenschap van begrafenissen. Een vraag die ik vaak hoor na een begrafenis is: „Hoeveel mensen waren aanwezig?” Ik denk dat we willen weten dat er veel mensen op een begrafenis waren omdat we willen dat er veel mensen bij ons zijn. We willen weten dat we behoorden, dat we iets betekende voor mensen, dat we een gewaardeerd lid van het Lichaam waren en zijn.

Maar als we bekennen dat we bij de doop allemaal in dit Lichaam geënt zijn en elk deel van het lichaam het volgende nodig heeft, mag de kwestie van het behoren nooit door een gemeente worden opgeworpen. Ik betoog, samen met mensen als Tom Long, dat de gemeente aanwezig moet zijn op een begrafenis, ongeacht of individuele leden de overledene goed kenden of niet, omdat een congregatie verbond met de gedoopte om hen te begeleiden in hun reis van geloof tot het einde. We worden geboren in een gemeenschap, we leven als deel van een gemeenschap, we sterven als deel van een gemeenschap.

Wat heeft dat te maken met verjaardagsparades? Zelfs als ik koester in de warme fuzzies van mijn gemeenschap om me heen met liefde, ben ik me er terdege van bewust dat er velen zijn voor wie een verjaardag zonder veel fanfare wordt gevierd een veel voorkomende gebeurtenis is. Velen in onze gemeenten en gemeenschappen voelden zich geïsoleerd lang voordat de quarantaine in ging. Velen in onze gemeenten en gemeenschappen vragen zich af of ze een plaats in het Lichaam hebben, of ze thuishoren.

Dus ik vraag me af, in deze tijd waarin onze aannames worden uitgedaagd en we stappen om leegtes op te vullen, of dit ook een kans is om te vragen wie die leegte de hele tijd voelt, wie voelt alsof ze er niet bij horen, en dan stap in om ze te omarmen. Ik denk dat deze tijd van scheiding ons unieke kansen biedt om gemeenschap voor elkaar te zijn, om elkaar te herinneren. Door dit te doen, kunnen we het Lichaam van Christus herleden, en dat zou inderdaad iets zijn om te vieren.