Corona Virus en de nutteloze God

Listen To Article

Misschien heb je het verhaal gehoord over de vrouw die een sms-bericht kreeg met de tekst: „Ik ben er voor je.” Onmiddellijk schreef ze terug hoe goed ze zich daardoor voelde. Ze had de laatste tijd zoveel meegemaakt en was dankbaar voor de steun van haar vriendin. Toen gaf ze toe dat ze haar telefooncontacten kwijt was en niet zeker was wie haar sms'te.

'Je Uber-stuurprogramma', was het antwoord.

Grappig, maar ook vertellend.

Ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik wil graag een „Ik ben er voor je,” sms dagelijks. Niet van een Uber-chauffeur, maar van God.

Waar is God? Vooral nu de aandelenmarkt op een achtbaan staat en wc-papier plotseling is het ding om te hamsteren, allemaal omdat het COVID-19 virus zich verspreidt... als een virus. Zelfs toen ik dit schreef, verklaarde de Wereldgezondheidsorganisatie dat het een pandemie was. Nu zou een goed moment zijn voor God om op te dagen.

We wenden ons tot God, of in ieder geval tot de kerk, op deze momenten. Weet je nog hoe kerken vulden na 9/11? Niet zo met deze ramp. Het lijkt onvermijdelijk dat we in dit geval Hebreeën gaan schenden 10:25 en de gewoonte opgeven om elkaar te ontmoeten. Het is al gebeurd in Italië, zoals de New York Times heeft gemeld. Hoe lang duurt het voordat zoiets hier gebeurt?

We proberen het allemaal onder controle te houden. Ik heb mijn handen meer gewassen in de afgelopen week dan het afgelopen jaar, en laat me niet beginnen met de nieuwe onthulling van hoe vaak ik mijn gezicht aanraak. Elke keer als ik hoor „Raak je gezicht niet aan”, jeukt mijn rechterwang en raak ik mijn gezicht aan.

Op mijn kleine school zijn we gestopt met elkaar aan te raken. Het dagelijkse passeren van de vrede in de kapel, een tijd gekenmerkt door handdrukken en knuffels, is vervangen door gesproken groeten en zwaaien. Onze communieservers gebruikten al handreiniger voordat ze de elementen distribueerden, nu hebben we het over dat ze handschoenen dragen.

Ik betwijfel of dat extra handontsmetter en elkaar niet aanraken voldoende zal zijn. Sociale isolatie is de beste manier om de verspreiding van het coronavirus te stoppen. Het lijkt een kwestie van tijd voordat we stoppen met aanbidden samen. Michigan State University heeft persoonlijke lessen geschorst. Hoe lang duurt het voordat Calvin, Hope en Western het voorbeeld volgen?

Toen Calvin University de stekker trok op het Festival of Faith and Writing een week geleden leek het erop dat ze misschien te voorzichtig zijn. Vandaag, met nieuws van bevestigde gevallen in Michigan, lijken hun acties redelijk.

Met scholen die lessen stoppen en andere grote bijeenkomsten afgelast, lijkt de opschorting van de eredienst onvermijdelijk. Ik vraag me af of we een kerk hebben met Pasen.

Hoe overleeft het geloof zonder zakelijke aanbidding? Ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik heb de neiging om de week mijn geloof te verliezen en het te herstellen door de ritmes en de praktijk van aanbidding. De gemeenschappelijke aard van aanbidding is belangrijk voor mij. Soms, als we onze zonden belijden of de bevestiging van geloof zeggen, word ik meegesleurd door de gemeenschap. Ik heb het niet altijd in me om het eens te zijn met elk punt van de leer, maar het horen van de stem van Brad, die achter me zit en de woorden zegt, maakt het voor mij mogelijk om ze te zeggen.

Het betekent iets voor mij dat de meeste brieven van het Nieuwe Testament naar gemeenschappen werden gestuurd. Ik stel me voor dat Paulus zegt: „Ik bedoel niet dat je persoonlijk de geest van Christus moet hebben, ik bedoel dat je als groep de geest van Christus hebt.” Als het gaat om de kerk, het geheel is groter dan de som van zijn delen. Het geloof van de kerk is groter dan het gecombineerde geloof van de individuele leden.

Wat gebeurt er met ons als we stoppen met elkaar te zien? Stop met verzamelen als gemeenschap? Stop met contact met elkaar te maken? En, zoals ik al eerder zei, waar zien we God in dit midden?

Frederik Buechner vertelt het verhaal van een spreker in een kerk in de nacht van 9/11 die zegt: „Op momenten als deze is God nutteloos.”

Buechner's eerste gedachte was hoe verschrikkelijk, gevolgd door hoe dapper, gevolgd door hoe waar. „Als er verschrikkingen gebeuren, kunnen we God niet gebruiken om ze ongedaan te maken,” schrijft hij, „net zo min als we een vloed van licht kunnen gebruiken om een vuur te blussen of Psalm 23 om onze weg naar huis te vinden in het donker.” (Beyond Woorden, 84, 85)

Is God echt nutteloos?

Ik wil dat God op miraculeuze wijze het coronavirus stopt. Maar God heeft 9/11 niet gestopt of de Holocaust of de tornado's die Nashville hebben getroffen. Hij lijkt niet in de zaken van het voorkomen van rampen. COVID-19 is hier en gaat erger worden voordat het beter wordt. Creëert dat een theologisch probleem? Dat doet het niet voor mij.

Ik geloof dat Psalm 23 eigenlijk is hoe we onze weg naar huis vinden in het donker. „Ja al loop ik door de vallei van de schaduw des doods gij zijt met mij” klinkt als „Ik ben hier voor u.” Ik denk niet dat God ons ooit in de steek laat. Ik ga God niet in de steek laten, ook al kan ik niet naar de kerk.

Ik denk aan Johannes 6, een van de meest ongelooflijke hoofdstukken van de Bijbel, en de gedenkwaardige uitwisseling tussen Jezus en Petrus aan het einde van het hoofdstuk. Jezus voedt vijfduizend en wandelt over het water aan het begin van het hoofdstuk, en als gevolg daarvan komen er woedende menigten die hem tot koning willen maken. Hij trekt zich terug en wanneer de menigte inhaalt vertelt Jezus hen dat ze zijn vlees moeten eten en zijn bloed moeten drinken. Deze weerzinwekkende ideeën schandaliseren veel mensen, die dan lopen weg. Op dit moment wendt Jezus zich tot zijn discipelen en zegt: „Hoe zit het met u?” Peter's antwoord krijgt me altijd: „Waar gaan we anders heen?”

Waar gaan we heen als we niet naar de kerk kunnen? Deze crisis kan een spannende kans zijn voor de kerk. Gedwongen uit routines, moeten we nieuwe manieren vinden om God te horen.

Misschien kunnen we een nieuwe praktijk beginnen en sms'jes naar elkaar sturen namens God. Ze hoeven niet lang te duren. Vijf woorden zouden het doen: „Ik ben er voor je.”

Dat zou het doen. Dat zou ik leuk vinden.