Wanneer een voornaamwoord meer is dan een voornaamwoord

Listen To Article

Ik werk als opvoeder op een school die verbonden is met de Christelijke Hervormde Kerk. Ik ben ook een vaste lezer van de Twaalf. Ik schrijf anoniem, enigszins om mezelf te beschermen, maar veel meer om mijn instelling te beschermen. Helaas, ik weet zeker dat je begrijpt waarom.

Onlangs ontving ik een uitnodiging voor een webinar over „Het gebruik van voornaamwoorden in het hoger onderwijs.” Jij en ik weten allebei dat dit niet ging over voornaamwoorden voor de eerste of tweede persoon. Het zou zeker focussen op derde persoon voornaamwoorden als „hij”, „zij” en „zij.”

Wie had kunnen verwachten dat deze eenvoudige woorden zo polariserend konden worden?

„Zij” is vooral het middelpunt van de belangstelling. Het Merriam-Webster Dictionary noemde „zij” als het woord van het jaar voor 2019 en voegde het toe als een derde persoon enkelvoud voornaamwoord aan het woordenboek samen met het neologisme „zichzelf”. Andere bewakers van de Engelse taal hebben dit ook gedaan. Hoe kan een meervoud woord enkelvoud worden?

Maar lang voordat dit geladen werd met polariserende spanning, gebruikten de meesten van ons al „zij” als een enkel voornaamwoord in gewone spraak. We zeggen: „Iemand liet zijn jas op zijn stoel liggen” in plaats van „Iemand liet zijn of haar jas op zijn of haar stoel liggen”. „Hun” verwijdert alle onhandigheid en klinkt in dit geval goed in onze oren.

Echter, wanneer „hun” niet verwijst naar een onbekende persoon maar naar iemand specifiek, het klinkt niet goed. Zinnen als deze, afkomstig uit Time magazine, over de gender diffuse acteur Asia Kate Dillon, vallen op: „Door hun werk heeft Azië een nieuwe ruimte uitgesneden. Dit spreekt tot hun integriteit.” Dat is als vingernagels op een krijtbord voor veel mensen, inclusief mij.

Natuurlijk gaat dit over meer dan grammatica. Ik kom hier vanuit de grammatica hoek, in de hoop om in eerste instantie een beetje van de warmte uit het gesprek te verwijderen.

De vraag is niet alleen of we de voorkeursvoornaamwoorden accepteren van degenen die zich niet identificeren als mannelijk of vrouwelijk. De grotere vraag is of we degenen accepteren die zich niet identificeren als man of vrouw. Moeten ze veranderen voordat ze in de kerk kunnen zijn?

Ik heb in de afgelopen jaren dingen gehoord over gender die mijn hoofd hebben laten draaien, alsof er tenminste 114 mogelijke geslachten zijn; geslacht is een spectrum; geslacht is een sociaal, niet biologisch, construeren; en als je ouder bent dan 35, denk je intuïtief in binaire termen, maar als je jonger bent dan 35 jaar, dan heb je Ik zie niet wat het probleem is. Ik ben ouder dan 35, dus het is allemaal een stuk voor mij, en ik weet dat er veel argumenten zijn over de geldigheid van die claims.

Ik ben geen expert in de wetenschap van seks en geslacht, maar Sara Sybesma Tolsma, Elizabeth Heeg en Laura Furlong zijn dat allemaal wel. Ze zijn lid van de afdeling Biologie van het Northwestern College en hun artikel over de biologie van seks is onthullend. Dingen zijn niet zo eenvoudig als velen van ons wensen dat ze waren, met planten of dieren of mensen.

Ongetwijfeld zullen velen mij (of de afdeling Biologie bij Northwestern) willen becommentariëren, maar ik schrijf eigenlijk niet over biologie.

Ik wil gewoon vier dingen zeggen over wie mag beslissen welke voornaamwoorden te gebruiken die in mijn geest zijn gekomen.

1.) Behorend, evangelisatie-experts zullen u vertellen, voorafgaat aan het geloof. De vraag voor de kerk is dan, wil de kerk iets te maken hebben met genderdiffuse mensen? Behorend, wat kan worden uitgedrukt door voornaamwoorden, lijkt een plek om te beginnen.

2.) Is er iemand die dit leest die zich de opschudding herinnert toen Cassius Clay zijn naam veranderde in Mohammed Ali? Ik herinner me mensen die hem nog steeds Cassius Clay wilden noemen. Het was zowel respectloos als ontmenselijkend. Er stond: „Ik herken je niet als je niet volgens mijn regels speelt.” Noemde hem Cassius Clay terug, na verloop van tijd werden degenen die hem Cassius Clay noemden, gezien als hatelijk, achterstevoren en kleinziend.

3.) De kerk heeft het tenminste al sinds de jaren zestig over genderneutrale voornaamwoorden gesproken, toen de vrouwenbeweging erop wees dat „hij” niet altijd het juiste voornaamwoord voor God is. Bijbelvertalingen zoals de NRSV zijn hierdoor ontstaan. Het was moeilijk voor degenen die opgevoed werden in een patriarchaal systeem toen het begon, maar nu als ik God hoor praten met alleen mannelijke voornaamwoorden denk ik: „Als uw beeld van de oneindige God God beperkt tot een eindig menselijk geslacht, is uw God te klein.” Zoals Steve Mathonnet-vanderwell in deze ruimte al briljant heeft geschreven, is God niet binair. Hoe we over God denken beïnvloedt hoe we denken over Gods schepping en Gods schepselen.

4.) Laat in zijn leven deed Bing Crosby een paar dingen die me buitengewoon vinden. Hij organiseerde David Bowie op zijn kerstspecial en samen zongen ze „The Little Drummer Boy.” Het is een soort vakantie klassieker geworden, zo vreemd, zo bizar, het werkt. Bravo Bing. Hij coverde ook de Beatles song „Hey Jude.” Dit mist de charme van het David Bowie duet heeft. Hoewel Bing wel de „bom-bom-bom-bom-dee-da-dum” overgang van de verzen naar het meezingkoor met een zekere aplomb afhandelde, stinkt het geheel naar wanhoop. Er is zoveel mis mee. De wereld was voorbij Bing, maar hij had niet de wijsheid om zich terug te trekken van het podium. Dat had hij moeten doen. Dus vraag ik me af, naarmate ik ouder word, hoe ik de ongemakkelijke maar ietwat coole Bing zingt met David Bowie in plaats van de duidelijk over-the-hill Bing die „Hey Jude” zingt. Ik vraag me af of de kerk interesse heeft in zulke vragen. Meestal denk ik dat het niet zo is.

Kunnen we iemand als Asia Kate Dillon accepteren op hun voorwaarden, of vereisen onze behoeften dat we haar alleen accepteren op onze voorwaarden? Grammatica wordt in dit geval zowel een schild voor ons eigen ongemakken als een wapen om iemand te controleren die we niet beheersen.

Het is moeilijk voor mij. Het is makkelijker om mijn ogen te rollen, belachelijk te maken en afwijzende opmerkingen te maken over gearresteerd worden door de politieke correctheid politie dan proberen mensen te begrijpen of te accepteren op hun voorwaarden

Ik vrees dat ik de zwakke echo van „Hey Jude” in de verte hoor. Wat gaat het worden? Ik doe mijn best om het te proberen.